"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu

[szczepantrzeszcz]

Powiewa na wietrze liść, pożółkły sztandar pojednania z nieuniknionym. Aby zapomnieć, skandujemy puste hasła, wmawiajac sobie, że jesteśmy na szczycie łańcucha pokarmowego.

A robaczki się cieszą

[Alicja Jonasz]

A robaczki się cieszą

chyba tak

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.51
Drogi przyjacielu, powiedz mi, jak to się dzieje, jakim cudem, z czyjej inicjatywy, że z tłumu osób wybieramy jedną i sadzamy ją na piedestale z marmuru. Wyłania się z bezcielesnej szarości dnia i staje się nagle kimś wyjątkowym, kimś, komu jesteśmy gotowi zawierzyć bezgranicznie, oddać wszystko, cały swój świat, ten niewielki skrawek wszechświata wyszarpany śmierci.
I powiedz mi też, dlaczego to uczucie jest zawsze takie trudne, nie podlega żadnym wzorom matematycznym, a kiedy gaśnie, niczym gwiazda zduszona w szponach mroku budzi tęsknotę, aby na nowo ją oglądać przecinającą niebo dawnym blaskiem? Kto to wymyślił? Trzeba być okrutnym, aby ludziom tak skomplikować życie. Czy naprawdę nie dało się inaczej?
A taka mrówka skazana na ciągłą pracę... Czy nie mogłaby nieść przez mgnienie życia ciężaru lżejszego od siebie? A ślimak? Co zawiniło to biedne, oślizgłe stworzenie, że na barkach dźwiga cały swój świat? A ćma? Czy musi ginąć w ogniu już za życia odarta z motylich wdzięków? A konik polny? Skakać tak z miejsca na miejsce przez całe życie znudziłoby się nawet mnie...
Co nam powiedzą na Sądzie Ostatecznym? Miej ufność, że to ma sens?

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.52
Drogi przyjacielu, mogliśmy nie spotkać się w locie, a wtedy ślepe, ogłupiałe i do bólu samotne życie poszłoby innym szlakiem, tym szerokim, zatłoczonym, gdzie próżność i obłuda co krok urządzają swój festiwal, traktem ludzkich złudzeń, okrutnych mamideł, że wystarczy kilka tanecznych kroków, może jeden oddech, malutki chaust rozgrzanego do czerwoności powietrza, iskierka bólu, a zza zakrętu wyłoni się świat o wiele czystszy od obrazu nieba odbitego w brudnej kałuży. Możesz to sobie wyobrazić, ty, który każdego dnia wskrzeszasz mnie z popiołów?

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.53
Drogi przyjacielu, czy pamiętasz człowieka, który wpatrzony we własne odbicie w burej kałuży, zgubił szczęście? Wyślizgnęło się mu z serca przypadkiem, a on, zajęty sobą, nawet nie spostrzegł, jak pacnęło miękko w trawę. Przygarnęliśmy je niczym porzuconego kociaka. Pamiętasz? Cieszyliśmy się tym cudzym szczęściem jak wariaci! Co ranek budziło się przy nas rumiane, pachnące snem, radosne. Szybko jadło śniadanie, żeby nie spóźnić się na nasz spacer po Sarniej Dolinie. Wieczorem przy kolacji tuliliśmy je jak własne i patrząc z miłością w igrające w jego oczach iskierki, wierzyliśmy, że tak będzie już zawsze, a potem musiałeś wyjechać. W dzień pożegnania szczęście pobiegło z nami na przystanek. Było szaro i mgliście, chłodno, wiatr jeszcze spał w koronach drzew. Zdążyłeś tylko uśmiechnąć się i autobus ruszył...
Odtąd nasze szczęście tam siedzi. Tak, nasze szczęście - adoptowane! Zwinięte w kłębek czeka na twój powrót...

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.54
Drogi przyjacielu, gdy chcę kogoś oswoić, sadzam go w blasku słońca, w cieple odżywczych promieni, i długo patrzę mu w oczy, a potem obsypuję go listkami mięty, głaszczę delikatnością zieleni, aby to, co zamierzamy stworzyć, miało siłę trwać przez wieki. Taki oswojony człowiek z listkami mięty we włosach, pachnący wiosenną świeżością, nadzieją, wciąż kruchy i słaby, zachowuje się inaczej niż przeciętny śmiertelnik. Dzięki zalążkom skrzydeł umieszczonym tam, gdzie inni mają tylko sztywny kręgosłup, potrafi pochylić się z miłością nad drobiną piasku.
***
Drogi przyjacielu, coś się stało niedobrego, gdy Bóg lepił moją duszę z boskiej materii. Musiał coś pomylić, może proporcje albo zapomniał o jakimś bardzo ważnym składniku, tudzież dorzucił do mikstury o jeden za dużo, dodał czegoś, czego być tam nie powinno. I teraz męczę się z tą duszą, bo zamiast grzecznie dreptać po ziemi jak inne, wesoło bawić się błyskotkami, malować paznokcie i mrugając zalotnie girlandą rzęs, przeglądać w lustrze, zamiast rozpychać się łokciami w kolejce o słodki życia okruszek, ona ciągle wyrywa się gdzieś ku górze, ku niespokojnym wirom, tam, gdzie bywa chłodno i samotnie, gdzie może się z łatwością zgubić, przepaść bez śladu. Ani wziąć ją na łańcuch, skrępować, ani nakazać, aby warowała przy budzie, z pokorą czekając na miskę.
Biedna dusza...

[szczepantrzeszcz]

zamiast rozpychać się łokciami w kolejce o słodki życia okruszek, ona ciągle wyrywa się gdzieś ku górze, ku niespokojnym wirom, tam, gdzie bywa chłodno i samotnie, gdzie może się z łatwością zgubić, przepaść bez śladu.

Nie mów, że "w górze" nie można słodkich życia okruszków odnaleźć. Stało się tak, jak piszesz, bo Najwyższy ma poczucie humoru. Pomyśl, gdyby Najwyższy nie miał poczucia humoru, czy umieściłby Polaków pomiedzy Rosją, a Niemcami?

[Alicja Jonasz]

a ja się nie znam, nie wiem, czy byłoby nam lepiej między Francuzami a Niemcami

[szczepantrzeszcz]

Między Niemcami a Rosją nie jest lepiej. Jest weselej.

[Alicja Jonasz]

Ze względu na doświadczenia historyczne?