"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu fr. 91
Drogi przyjacielu, w łupince orzecha włoskiego zamieszkała tęsknota za kimś, kogo nigdy nie było.
***
Twój anioł stróż znów jest ze mną. Kiedy ciemność wypełnia mój świat, jego miękkie skrzydła głaszczą mnie po policzkach, a ciepły oddech prowadzi za rękę.
***
Słowa, które z taką czułością budziły nas co ranek, dawno już odleciały wraz z kluczem spieszących na południe żurawi.
***
Ten wieczór przypomina mi ciebie. Otula dłonie ciepłem jak to zwykłeś robić ty i pachnie równie przyjemnie.
***
Wszystko tutaj na ciebie czeka. Fotel spragniony twojego ciepła zastygł przy oknie niczym jakaś kamienna rzeźba, książki łaszą się jak kot łakomy pieszczot, a zegar wciąż powtarza tę samą śpiewkę: tęsknię... tęsknię...
Jak im powiedzieć, że nie wrócisz?
***
W ciszy, która zaległa między nami niby płachta szaroburej mgły, wciąż tli się nadzieja, że nasze dusze, spragnione ciepła, kiedyś znów się odnajdą.
***
Zapomnę o tobie tak jak zapomina się o każdym oddechu.
***
Cisza krąży między nami niby listonosz z torbą pełną listów, a w nich tęsknota i żal niewypowiedziany.
***
Będę tutaj, póki śnieg nie przyprószy śladu twoich stóp odciśniętych na ścieżce, którą co rano biegną do rzeki jednorożce.
***
Była sobie Nadzieja, maleńka jak kropka na pancerzu biedronki, wytęskniona i piękna, najmilsza, niby pierwszy dotyk wiosny. Oddałam jej serce, a ona odeszła...
Czy da się żyć bez serca, Kochany?
***
Cisza, która rozszarpała nasz świat na strzępy, boli bardziej niż cokolwiek dotąd.
***
Wierzę, że kiedyś nasze drogi znów się zejdą. Póki co, skuleni w łupince ciszy, przędziemy codzienność jak pająk nić.
***
Gdy obudzimy się ze snu zwanego Życiem, dobry Bóg przyprawi naszym sercom skrzydła, a one jak bociany wzniosą się ponad puste ścierniska i ugory. Pofruną tam, gdzie po raz pierwszy się spotkały.
Znów nastanie wiosna...
Znów będziemy razem...
***
Nie masz pojęcia, jak ten czas spędzony bez ciebie dłuży się i plącze. Kilometry sekund spędzone na przystanku, na którym od lat nie zatrzymuje się żaden autobus...

[eka]

Kilometry sekund spędzone na przystanku, na którym od lat nie zatrzymuje się żaden autobus...

Wszystkiego, a w istocie większości, nie jesteśmy w stanie odczuć i zobaczyć. Podpołowki. Tajemnice.
Nie tylko emocją pisany tekst. I nie wyłącznie nią odebrany.

[Alicja Jonasz]

Serdecznie Cię pozdrawiam, eko!

[Lucile]

w łupince orzecha włoskiego zamieszkała tęsknota

ależ to śliczna fraza!
Alicjo, jak zawsze z przyjemnością i wzruszeniem czytam kolejne fragmenty Twoich opowieści.
Snują się łagodnym, melancholijnym nurtem, tak rzekłabym niezauważalnie wchodzącym pod naskórek naszej (a przynajmniej mojej) wrażliwości, że ciągle chce się podążać za Tobą z "Ekspresem do kawy" nie tylko do "Sarniej Doliny".
Niechaj z Nowym Roku rozwijają się nadal.

Serdeczności

[Alicja Jonasz]

Luci, cieszę się, że czytasz te skrawki myśli. Serdecznie Cię pozdrawiam!