"Ekspres do kawy" cz. XXIII - Talent

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
- Szkoda cię, Alka. Jesteś utalentowana... Trzon zespołu - mówi do mnie półgłosem, mocno akcentując trzecie słowo. Głaszcze opuszkami palców powierzchnię kartki, pieszczotliwie wygładza rogi.
W powietrzu unosi się jakiś zapach, przyjemny, delikatny, znajomy. Zapach maciejki? Maciejki z ogrodu w Sarniej Dolinie! Rosła tuż przy werandzie! Po ścianie maszeruje pająk. Ma wyjątkowo długie nogi. Dziadek zawsze powtarzał, że pająki to nasi przyjaciele. Przyjaciół się nie zabija...
- Alka? Dobrze się czujesz?
Drugi egzemplarz dokumentu leży na biurku, obok fotografii, na której dziewczynka z kucykami wtula się w misia.
- Dobrze. Dzięki... Gdzie mam podpisać? - wykrztuszam.
Alka? Nie znoszę, gdy tak zmiękcza moje imię. Wiem, że robi to specjalnie, z premedytacją. Ma do tego talent.
- Takie czasy. Tracę z zespołu najlepszych... - Jej głos lekko drży. Czyżby bała się, że zapomni wyuczoną formułkę? A może jest wściekła? Głupio jej? - Te ciągłe zmiany. Sama wiesz... Bałagan! Mam związane ręce. Nic nie mogę zrobić!
Tyle niepotrzebnych słów. Dziewczynka z kucykami uśmiecha się.
- Gdzie mam podpisać? - pytam ze spokojem. Nie, nie jestem zdenerwowana. Przygotowałam się. Skrupulatnie odrobiłam pracę domową. Punkt po punkcie. Nic mnie nie zaskoczy.
Boję się jednego.
A co jeśli moje skrzydła dłużej nie wytrzymają, otworzą się nagle jak automatyczny parasol, otworzą się i mnie uniosą?
do następnego

[eka]

Przymiarka do korpo... ale poprzednie 'ekspresy' serwowały metaforyczność z innej przestrzeni.
Uogólniając: dobro (przeszłość w Sarniej Dolinie) i zło (dojrzałość poza nią).

Obojętnie jak jest, skrzydła jako symbol wyobcowania z ludzkiej przestrzeni wciąż obecne.

Pozdrawiam, Alicjo.
Bardzo lubię Twoją prozę.

[Alicja Jonasz]

Dziękuję, eka no takie coś mi wychodzi

[Gorgiasz]

Przeczytałem. Idę dalej (znaczy wstecz).