"Ekspres do kawy" cz. XXVI - Tam, gdzie wszyscy fr.1

Wiadomość

Alicja Jonasz · #21 Post autor: **Alicja Jonasz** » 02 sie 2018, 18:23

żadne "celowo", po prostu tak wyszło

dziękuję, eka :kofe:

Gorgiasz · #22 Post autor: **Gorgiasz** » 26 sie 2018, 20:25

Przeczytałem. Podobało się. Idę dalej.

Alicja Jonasz · #23 Post autor: **Alicja Jonasz** » 28 sty 2020, 19:48

"Ekspres do kawy" cz.XXVI - Tam, gdzie wszyscy fr.6
Zaczęłam myśleć o Teresce, o czasach, kiedy żył jej mąż i prawie każdy weekend spędzał w firmie, podobno zasypany robotą. Obie doskonale wiedziałyśmy, że owa zasypująca go robota ma nogi sięgające nieba, nosi eleganckie kostiumy i pachnie drogimi perfumami. Nigdy nie poruszałyśmy tematu niewierności Wieśka, aż do dnia, kiedy po zawarciu paktu czarownic zabiłyśmy skurwysyna. Zemsta miała smak wódki, słodko-gorzki...
Ale wróćmy do głównego wątku! Morze... Tereska kochała morze równie mocno jak czerwoną szminkę czy powleczone purpurą paznokcie. Na ścianach kawalerki wisiało mnóstwo kolorowych widokówek z różnych stron świata, z podróży, w które Tereska nigdy się nie wybrała.
- Ta jest z nad Bałtyku, z Sopotu, ta z Lizbony - wyliczała, muskając każdą czubkiem paznokcia. - Ta... Ach! Tą kupiłam w Porto Stefano, we Włoszech. Morze ma tam bajecznie turkusową barwę...

Alicja Jonasz · #24 Post autor: **Alicja Jonasz** » 30 sty 2020, 13:30

"Ekspres do kawy" cz.XXVI - Tam, gdzie wszyscy fr.7
Nie wiem, co stało się z widokówkami, które z taką pieczołowitością kolekcjonowała Tereska. Na pewno nie zabrała ich do domu matki. Staruszka wszystkie rzeczy po córce zmieściła w niewielkim kufrze. Widokówek tam nie było. Znikły... Może Tereska pogrzebała je w trumnie razem z Wieśkiem i marzeniami o podróżach. Może złożyła w ofierze Bogu dla przebłagania za swój straszny grzech, a może po prostu wyrzuciła do śmieci, jak zwykła wyrzucać wszystko, co straciło dla niej wartość.
- Spodobałoby ci się tutaj - szepnęłam. - Jest tak jak opowiadałaś, ciepło i bajecznie turkusowo.
Pod wielkim kasztanem, gdzie ją pochowano, panuje wieczny cień, nawet w letnie dni, kiedy palące promienie słońca ślizgają się po cmentarnych alejkach.
- Czy ci nie zimno pod tą granitową płytą?
To pytanie zadaję sobie zawsze, ilekroć myślę o naszej przyjaźni. Tak, Tereska była moją przyjaciółką. Dziś jestem tego pewna. Nigdy potem nie doświadczyłam tego rodzaju relacji.