Baśń o czarcie, który lubił ekologiczną żywność

[Alicja Jonasz]

Pewien czart, znany w piekle ze swych szalbierstw, uwielbiał raczyć się tym, co w zagrodzie najlepsze i najzdrowsze, czyli mięsem, serem i jajkami. Warzywa zaś zostawiał na koniec, gdy już nie było co do miski włożyć.
Wlazł więc pewnego razu do stajni i tak począł zwierzętom prawić:
— Dziwię się wam, że godzicie się na taką jawną niesprawiedliwość! Gospodarz każdego dnia okrada was ze wszystkiego, co zdobywacie w pocie racic i pazurów. Zostawia jeno tyle, byście z głodu nie pomarły, sam zaś żyje w dostatku i jeszcze się śmieje z waszej naiwności.
Spojrzały na siebie zwierzęta z niemałym frasunkiem. Wszak czart mówił rzeczy dla nich niepojęte! Czyżby były aż tak głupie, a gospodarz sprytny? Najsampierw umilkły i poczęły spoglądać jedno na drugie, a że rozum miały krótki i nietrudno było je zwieść, ozwały się po chwili w te słowa:
— Słusznie prawisz…
Ucieszył się diablik, że tak łacno przekabacił zwierzęta na swą stronę, i aby nie ostygło żelazo, które udało mu się chytrze rozgrzać do czerwoności, kuł swój plan dalej.
— Można temu zaradzić… — rzekł niby od niechcenia. — Nawet wiem, jak mógłbym wam pomóc… Mam jednakże jeden warunek. Musicie we wszystkim mnie słuchać, inaczej plan weźmie w łeb, a gospodarz znów zatriumfuje.
Zgodziły się! Cóż innego miały zrobić biedaczyny, kiedy gospodarz łachudra?
— Nie jesteśmy głupie! Nie pozwolimy się dłużej oszukiwać i okradać! — zawołały chórem, gotowe oddać życie za sprawę. — Gadaj, czarcie, jak wywieść gospodarza w pole, a wypełnimy wszystko co do joty!
Powiedział! A jakże by inaczej! Nie było co zwlekać, albowiem kiszki grały mu z głodu głośniej niż dzwon na kościelnej wieży, który co dzień przyzywał owieczki na mszę.
— Najwięcej ja się narobię, od was zaś oczekuję niewiele… Wystarczy, że co rano kury, gęsi i kaczki oddadzą mi na przechowanie swe jajka, krowy, kozy i owce mleko, zaś lochy swoje ukochane prosięta. Schowam te dobra przed gospodarzem, a wy, kiedy przyjdzie po to, co wasze, jeno milczcie. I tak raz za razem…
Zrobiły, jak kazał. Oddały mu to, co najdroższe sercu, zalewając się przy tym łzami.
Gospodarz co dzień wychodził ze stajni wielce zafrasowany, niosąc pusty kosz na jajka i bańkę, w której nie było ani kropli mleka. I choć troszczył się o swe zwierzęta ponad miarę, one oddawały wszystko biesowi na przechowanie, głęboko wierząc, że robią to dla dobra sprawy.
Czart zaś co ranek pojawiał się w zagrodzie coraz grubszy…

[eka]

Baśń, która promuje dobro wspólne, cóż, zawsze takowa wymaga częściowego poświęcenia dobra własnego.

Finału szalbierstw brak, ale można przewidzieć co zrobi z inwentarzem zawiedziony gospodarz, który na wegańską kuchnię raczej nie przejdzie.

Tytuł daje czytelnikowi popalić : ) Tzn. czytelnikom wegetarianom.
Ech, Ty. Przewrotna istoto

[Alicja Jonasz]

Ech, Ty. Przewrotna istoto

nigdy w życiu!
mam ogród pełen najróżniejszych warzyw i owoców! uwielbiam się nimi objadać, nie to co czart

[eka]