Tajemnica rozdartego dębu

[Alicja Jonasz]

fr.1
Gdy za oknem hula mroźny wiatr, podrywając w powietrze tumany śniegu, aż świata nie widać, zaś każda żywa istota szuka schronienia przed zimnem, dobrze jest usiąść przy kominie i zapatrzeć się w ogień z wolna prześlizgujący się z polana na polano, jakże przyjemny i swojski, w czas chłodu kojący ciepłem wszelakie troski. Jakież to niesamowite historie opowiada ogień, wie tylko ten, kto choć raz z uwagą wsłuchał się w jego ciche trzaski, historie, których być może nikt z ludzi nie zdoła już sobie przypomnieć, bowiem czas zatarł je w pamięci pokoleń równie szybko jak zaciera ślady stóp na leśnych duktach...
Usiądź więc przy ogniu, mój drogi czytelniku, i wtuliwszy się w jego ciepły blask jak dziecko w ramiona matki - z ufnością i pełnym oddaniem, posłuchaj opowieści o czasach, kiedy świat, ogarnięty wojenną zawieruchą, zapomniał, czym jest dobro i miłość, o czasach mrocznych i przeklętych, po dziś dzień spowitych mgłą tajemnic. Smutna to historia, ale i piękna, zatem uzbrój się w cierpliwość i nie przerywaj gawędziarzowi, który nim rzecz całą wyjawi, nie raz nie dwa zwiedzie cię na manowce, by znowuż potem wrócić na szeroki trakt i wędrować z tobą ramię przy ramieniu, aż do ostatniego słowa...

[eka]

Mocny dąb na zdjęciu. Pst, pst, już się nie odezwę, opowiadaj.

[Alicja Jonasz]

eka, mów, Twoja obecność mobilizuje mnie!

[Alicja Jonasz]

fr.2
Jeśli kiedykolwiek zawitasz w okolice Przystajni, uroczej wsi leżącej nad rzeką Prosną, nie omieszkaj wstąpić w jej gościnne progi, które od wieków były bezpieczną przystanią dla strudzonych wędrowców. Wieść głosi, iż to właśnie w tym miejscu zatrzymywały się dla odpoczynku karawany rzymskich kupców, podróżujące z południa na północ, ku falom Bałtyku, skąd potem dostatnio zaopatrzone w bursztyn powracały do swej słonecznej ojczyzny. I ty zechciej zatrzymać się, nie tylko dla chwili wytchnienia od codziennej wędrówki, ale i dla zaznajomienia się ze skarbami tego niezwykłego zakątka ziemi wielkopolskiej.
W starym parku w Przystajni znajdziesz owych skarbów całe mnóstwo! Myliłby się jednakże ten, kto by szukał tam błyskotek, którymi zwykło zabawiać się ludzkie oko, skrzyń pełnych złota i drogocennych kamieni, klejnotów zdobiących niegdyś królewskie czoła, diamentowych zbroi czy mieczy o rękojeści wysadzanej brylantami. Nie, nie znajdziesz tam takowych bogactw! Wiedz jednak, iż te, które ujrzysz, przewyższają wartością wszelkie cudeńka, jakie kiedykolwiek stworzyła ludzka ręka. Są bezcenne!
Rosną tam wiekowe dęby o szerokich koronach wspartych na potężnych konarach. Wzniesione ku górze przypominają ramiona tytana, na którego barkach, w myśl mitycznej opowieści, spoczywał cały ciężar sklepienia niebieskiego. Pnie zaś mają grube i mocarne, że choćby i kilku ludzi zechciało je objąć, nie zdołają. Piękne to drzewa, prawdziwy skarb tej ziemi, jakiego nie sposób przekuć w sztabki złota czy drogocenne klejnoty.
A spośród owych niezwykłych drzew, braci tytanów zrodzonych z matki ziemi, zaklętych w monumentalne dęby, których cała gromada, gdy zajdzie potrzeba, gotowa zbudzić się z wiekowego snu, rozprostować potężne ramiona i stanąć w obronie tego, co dlań najcenniejsze, wyróżnia się jeden - ten z ogromną dziuplą w mocarnym pniu i krzyżem na nim powieszonym. Skąd nigdy niegojąca się rana w ciele tak potężnego tytana? Skąd ów krzyż? Ludzie różnie bają, ogień przekazał mi jednakże swoją wersję zdarzeń...

[eka]

Co ogień powiedział
Pisz!

[Alicja Jonasz]

dobrze, eko będę pisać...

[Alicja Jonasz]

fr.3
Działo się to w czasach nie tak znowuż odległych, a jednak jakże innych od tych, w których obecnie żyjemy - otoczeni pokojem i dobrobytem, wszelako jak i ludzie ongiś wśród wszelakich trosk codziennych, tudzież wiecznego niedosytu. Nie zabliźniły się jeszcze rany, które wtenczas zadano. Po dziś dzień krwawią, ożywając i mnożąc się w kolejnych pokoleniach urazą czy pragnieniem zemsty niczym jadowite łby mitycznej hydry.
Pamiętny wrzesień, który zapisał się na kartach historii jako początek jednej z największych tragedii w dziejach ludzkości, przyniósł cierpienie nie tylko milionom ludzi. Drzewa cierpiały równie mocno. Nagle ich bezpieczny świat zadrżał w posadach, po czym runął niby domek z kart, a w jego miejsce pojawiły się ból i strach. Powietrze, dotąd przejrzyste i odżywcze, przesycone aromatem ziół obficie porastających nadrzeczne łąki, tudzież świergotem ptaków szykujących się do odlotu, z dnia na dzień wypełniło się mdłym zapachem śmierci oraz odgłosami wojny, których młodsze drzewa nie znały, zaś starsze dawno już wymazały z pamięci. Umilkły ptaki, zaś podmuchy wiatru, miast wytchnienia od letniej spiekoty, niosły złowróżbny świst kul, warkot samolotowych silników, tudzież gwar ciżby ludzkiej dniami i nocami przetaczającej się po zrytej pociskami drodze, zgiełk, który naprzemiennie, a to z wolna cichł, jakby zapadał się pod ziemię, a to znowuż rósł w siłę, by z nagła wzbić się przeraźliwym krzykiem ponad kłęby czarnego dymu.
Wiekowy dąb, rosnący nieopodal drogi, przyglądał się tłumom ze współczuciem i przejęciem. Wszak żadne z drzew nigdy nie było zmuszone do porzucenia ziemi, która je wykarmiła, spakowania dorobku całego życia w ledwie jeden tobołek i ucieczki w nieznane, byleby jak najdalej od wojny, strachu i śmierci.
- Jesteśmy najpotężniejszymi istotami na tej ziemi, a nie umiemy ich ochronić... - wzdychał ze smutkiem, widząc, jak przerażeni ludzie kryją się w przydrożnych rowach, w bruzdach bądź padają wprost na ziemię, byleby tylko ujść przed atakiem stalowych ptaków, które nadlatywały znienacka i nurkując całym stadem, raziły bezbronnych śmiercionośnymi kulami.
Ach, jakże czuł się bezradny, patrząc na ich cierpienie! I chociaż wytężał potężne konary, aby pochwycić i zdusić owe bezduszne ptaki, które z taką zjadliwością kąsały niewinnych, na nic się zdały wszelkie jego wysiłki. Drapieżniki z czarnym krzyżem na skrzydłach znikały równie szybko, jak się pojawiały, pozostawiając po sobie kłęby smolistego dymu, śmierć i zniszczenie. Mógł wtenczas jedynie wysłuchać w milczeniu skarg i modlitw tych, którzy złożywszy ciała pomordowanych bliskich w kołysce ziemi, szukali pociechy w krzyżu wiszącym na jego mocarnym pniu.

[tabakiera]

Chętnie przysiadłam w ten chłodny wieczór i czytam opowieść dębową.
Świetny pomysł - historia okiem, a może słojem starych drzew.

[Alicja Jonasz]

tabakiero, dziękuję, że czytasz to moje pisanie; chciałabym stworzyć cykl legend i baśni powiązanych motywem drzew, próbuję więc...

[eka]

Jakże aktualne...