Baśń o leśnych psach

[Alicja Jonasz]

fr.5
— Oto chwat jakich mało! — rzekł Pietrek, wskazując na swego psa, który był już uspokoił się nieco i przylgnąwszy do nóg pana, jeno warczał złowróżbnie na otaczające ich zewsząd wilki. — Weźmie udział w psiej gonitwie. Jeśli wygra, a wygra na pewno, trzos dukatów i owa polana mnie przypadną!
— Niech będzie! — zgodził się kumoter. — Stawiam sto dukatów na szczawika z kruczą pręgą na grzbiecie! Zaczynajmy, waszeć, bo mi spieszno z duszyczką do piekła, he, he, he! — zarechotał na cały głos i potrząsnął trzosem pełnym złota.
— Zgoda! Trzy okrążenia wokół polany i basta! — przyklasnął nasz czarcik. — Mój basałyk tym razem nie zawiedzie!
I byłby pewnie Olbina wygrał, gdyż basałyk, pędząc niby wicher, wyprzedził szczawika o jakieś dwa łokcie, gdyby nie pies Pietrka, który, wyrwawszy się do przodu jak strzała z kuszy, przeciął metę przed nimi.
A to ci niespodzianka!
Wściekło się diablisko nie na żarty, a że zmuszone było wracać do piekła z pustym workiem, trzasnęło trzosem o ziemię tak mocno, aż złote dukaty rozsypały się wokoło. Podobno po dziś dzień leżą w ziemi i czekają na śmiałków, którzy je wygrzebią.
Olbina, widząc to, jeno się roześmiał, a że raz dane słowo było dla niego święte, zgonił wilczą gromadę z polany i tak rzekł:
— My pójdziem w głuszę jak przyobiecałem, ty zaś, chuderlaku, gospodarz tutaj jak najlepiej umiesz! Spraw się, a ja wspomogę cię czasem.
Po tych słowach dał nura w chaszcze i tyle go widzieli.
Nasz chwat nie zawiódł diablika. Niezadługo potem na polanie stanęła chałupa jak malowanie, w niej zamieszkała piękna gospodyni i gromadka dziatek. A że Pietrek był prawym i pracowitym człowiekiem, lgnęli doń ludzie niby muchy do miodu. Przybywali tłumnie, aby zasięgnąć jego rady tudzież zaopatrzyć się we wszelkiego rodzaju wytwory sztuki rymarskiej. Wkrótce obok chatynki słynnego rymarza pojawiły się inne. Tak powstała wieś zwana dziś Piegoniskiem jako że leśne psy urządzały tutaj gonitwy.
Mijały wieki, ludzi przybywało, wieś rozrastała się, a opowieść o dzielnym Pietrku, który wygrał z czartami zakład, nie gasła. Przekazywana z pokolenia na pokolenie z ust do ust w końcu uwiła sobie gniazdo w sercu pewnego pisarza, on zaś postanowił powierzyć ją tobie, drogi czytelniku.
A co z Olbiną? Niektórzy gotowi iść o zakład, że czasem, gdy w nocy na niebie księżyc w pełni, czarcik włóczy się po wsi. Czy to prawda, czy tylko takie ludzkie bajanie? Mnie o to nie pytaj, jeno odwiedź Piegonisko i sam się przekonaj…

[eka]

odwiedź Piegonisko i sam się przekonaj…

Aż mam ochotę tam się przeprowadzić, bo na pewno spotkałabym ulubionego czarta Olbina.

Brawo, Alicjo, podziwiam, jak pięknie potrafisz pokazać dobrą stronę świata, przy całym jego złu.

[Alicja Jonasz]

w imieniu mieszkańców ziemi brzezińskiej zapraszam