Czarcia debata

[Alicja Jonasz]

fr. 4
Nie ma się więc co dziwić, iż ten i ów, słysząc nazbyt śmiałe słowa Olbiny, zadrżał jak osika na wietrze. On zaś stał niewzruszony pośrodku biesiadnej izby tuż obok Mefista niby sławetny Dawid na wprost Goliata gotów w każdej chwili zmierzyć się z przeznaczeniem. Zdawał się nie dostrzegać, jak wielkie poruszenie wśród pobratymców wywołała jego przemowa.
— Kamraci, daliście mi twardy orzech do zgryzienia… — westchnął ciężko książę ciemności i począł mierzyć zebranych przenikliwym spojrzeniem swych lodowatych ślepiów w nadziei, iż któryś wisus, jak to bywało już nieraz, w pijackiej malignie wybełkocze imię zwycięzcy dyskursu, inni zaś podchwycą je, wybawiając tym samym władcę od przykrej czynności podejmowania decyzji.
Zapewne czekałby wiek cały albo i dłużej, dla zabicia czasu dłubiąc pazurem w misce pełnej kaszy, gdyby nie dotkliwy ból głowy, który okrutnie dawał mu się ostatnio we znaki. Nie pomagał okład z czosnku ani kurzych łapek, nie pomagał garniec naparu z dziegciu pity na czczo ani też maść ze świńskiego bagna wcierana w czerep o świtaniu. Łeb jak łupał tak łupał, nie do wytrzymania, jakby kowal Jaśko z Dzięciołów wbijał weń rozgrzane w palenisku gwoździe. Jedyne co przynosiło krzynkę ulgi, to cisza, ale tej w piekle tyle co kot napłakał.
— Mefistofelesie, twierdzisz, iż jeśli tobie przypadną rządy w nadprośniańskiej krainie, piekło wypełni się jękiem dręczonych dusz? — zapytał, pocierając skronie jadem żmii w nadziei na jakąkolwiek ulgę w cierpieniu.
— Tak, panie! – odrzekł Mefisto z triumfem. — Potępionych duszyczek dostarczę tyle, ile w piekle jeszcze nie było.
— Eh… — jęknął Lucyfer i zwrócił się do adwersarza.
— Olbino, powiadasz, iż tak będziesz gospodarzył w owej krainie, abym mógł tam w ciszy odpocząć po trudach znęcania się nad światem?
— Nie inaczej, panie… — odrzekł czart, skłoniwszy się po raz wtóry przed pryncypałem.
Czy już się domyślasz, drogi czytelniku, komu przypadła buława rządów w nadprośniańskiej głuszy? O tak, celnie miarkujesz! Po dziś dzień gospodarzy tam czart Olbina i tak jak przyobiecał, dba, aby nikt nie zakłócał panującej w lesie ciszy, bo ona niby dotyk ukochanej matuli, koi wszelki ból, wszelki smutek, ale i też przyklaskuje szczęściu.
Niech więc trwa po wsze czasy!

[eka]

No i proszę, Mefistofeles podziemiony
Olbina ma naszą dozgonną wdzięczność, proszę mu przekazać, Alicjo
Mądry czort, wie że urlop od pracy nawet szefowi piekieł się należy, a że ból głowy bywa bardzo dokuczliwy, to jedynie pomyślne zrządzenie losu.
Cieszę się, że finał dysputy jest taki a nie inny.

Świetnie się czytało! Widzę tę historię na deskach teatru lub na wielkim ekranie.
Pozdrawiam serdecznie

[Alicja Jonasz]

Widzę tę historię na deskach teatru lub na wielkim ekranie.

co po mojej śmierci pewnie się stanie póki co jestem na etapie pisania kolejnej części baśni brzezińskich
dziękuję, eko, za pokrzepienie i zapraszam na

[eka]

Zaraz po śmierci... wysyłaj gdzie się da, niemożliwe że ja mam aż taki inny gust.
Do roboty!

[Alicja Jonasz]

7 baśni spośród opublikowanych tutaj znalazło się na podium Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. Jana Pocka, znaczna część trafiła do książki "O czym szumią drzewa nad Prosną"; teraz piszę kolejną część...

[eka]

Dzięki, An, za info.