Baśń o śmierci, która nie chciała już być samotna

[Alicja Jonasz]

— Nie masz samotniejszej istoty na świecie ode mnie, oj, nie masz… — zaskrzeczała śmierć i usiadłszy na pieńku wierzby, która jeszcze jesienią szumiała nieopodal Bartkowego młyna, poczęła dumać nad swoim losem.
Wierzba dawno przepróchniała i się przewróciła, przygniatając młynarza, który też już na boskim sądzie - osobiście go tam odstawiłam jakoś na wiosnę - a młyn jak stał tak stoi i stać pewnie będzie, póty się robactwo zań nie weźmie, tak jak najsampierw wzięło się za wierzbę, potem zaś za Bartka leżącego w grobie. Wszystko na świecie jako to przepróchniałe drzewo albo jak ten biedaczyna w mogile, nietrwałe, kruche, jeno ja śmierć nieśmiertelna i samotna całe wieki, aż się coś w piszczelach robi… Bartek miał żonę i dziateczki, które osierocił, wierzba swoją wierną rzekę, w której co dzień taplała swe gałęzie, a ja nie mam nikogo prócz kosy i zgrzebnej szaty z kapturem dziurawym niby sito… Ech, psi los!
I gdy tak siedziała na gnijącym pieńku, nie znajdując w niczym pociechy, nagle ujrzała przechadzające się po łące Życie.
— Ach, jakże ono piękne, jakże strojne! Chciałabym je poznać… — westchnęła, wlepiając swe puste oczodoły w cudowną postać.
Tymczasem Życie, spostrzegłszy śmierć gapiącą się na nie tak łapczywie, zlękło się nie na żarty, a że było młode i silne, podkasało swą strojną sukienkę i poczęło uciekać. Biegło tak wartko, iż nie mógł go dogonić nawet wiatr. Okrążyło Ziemię kilka razy, aż w końcu, nie znajdując w sobie siły, aby biec dalej, przystanęło nieopodal Bartkowego młyna. O dziwo, śmierć siedziała tam nadal, jakby na coś czekając!
— Dlaczego mnie nie goniłaś? — zapytało Życie wielce zadziwione, wyrzucając sobie po cichu, że niepotrzebnie aż tak się spieszyło.
— Ano, nie goniłam… — rzekła kostucha. — Czekałam, aż się samo zatrzymasz, a że się zatrzymasz, było pewne! Mam nadzieję, że teraz znajdziesz czas, by dotrzymać mi towarzystwa?
Odtąd śmierć nie czuła się już samotna, albowiem wiedziała, że wcześniej czy później Życie zmęczy się i zatrzyma przy niej...

[eka]

Z troską o kondycję śmierci : )
Wrażliwiec z Ciebie

Nie da się poczynić definicji śmierci bez oparcia o życie. I vice versa. Warto o tym pamiętać, nie buntować się.
Życie ma tylko jedną przewagę, było i jest pierwsze.

Bardzo mi się Twoja baśń spodobała.

[Alicja Jonasz]

Z troską o kondycję śmierci : )

"Samotność, to taka straszna trwoga:
Ogarnia mnie, przenika mnie..."
(List do M.)

[eka]

Jest wpisana w życie, w geny... koegzystuje cały czas.