Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

na cudzych ustach wykwita drwina
zręcznie dissuje (ma z tego bliss:)
a ja... zwyczajnie tych słów
nie czuję

wybacz mi drwino – wiem
czemu musisz dlaczego tak
rozumiem wszystko

i chyba zaraz mocno przytulę
napełnię treścią nowe rozdziały
niepełny świat

[tabakiera]

niepełny świat napełnię sobą,
z światem się stanę
jedną osobą.

gdzie się podzieją
odrębne byty?

kogo obchodzi?

mój cel zdobyty!

[eka]

Mój cel zdobyty! - krzyknął i zamarł.
Cela jak wszechświat niemal gotowa.
Brakuje okien.
Nie widać drzwi!

I wszędzie słowa. On sam w nich tkwi.
Poeta myśli:
Nim wers ostatni odetnie drogę,
ja z tego piekła muszę dać nogę!

Niszczy literki, tomiki rwie!
Do ludzi biegnie.
Bez stresu śni.