Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

obraz długich szyj
obraz białych dam
wśród piaszczystych wydm
jeszcze w głowie mam

obraz długich dni
w klepsydrze bez dat
przesypuje się
twój świat na mój świat

[eka]

twój świat na mój świat
kładź powoli
jak brzask gdy rąk nocy dotyka

chcąc przykryć ją całą
ze snu o ciemności
rozbiera i już

skóra w skórę
oczy przez oczy
myśl na myśli przy końcu

o tak

[tabakiera]

myśli przy końcu
o tak
tak działasz
zawsze wspak

a potem

spiekły rak
a jednak

tak czy siak
zostawiasz
w sercu ślad

[eka]

w sercu ślad
w głowie gad
w oczach zima
wiosna mija

a lato wywija
a jesień dobija
a niech to szlag
alergia na brak

że wszędzie nie w porę
że innym zabiorę
że nie... kiedy jest
żałosny ten tekst

[tabakiera]

kiedy jest
żałosny ten tekst
ja wiem i on wie
a ty nie
bo tak chcesz
ale wierz
jesteś zwierz
ostry jeż
mały jerzyk
który chce
życie przeżyć
trochę w lesie
trochę w chmurach

dobrze radzę
- przetrzyj pióra!

[eka]

– Przetrzyj pióra! – radzi sowa,
w lesie wiedzą...
mądra głowa.
Odkażanie dziś wskazane,
bycie czystym nie jest dane
raz na zawsze, kartka wie.
Nie chce piórem brudzić się.

Z wiatrem aż pod niebo leci
(obszar czysty wszak od śmieci).
W górnej części stratosfery,
grafomani, tu, nad zorzą,
literkami nie zaorzą.
Lecz ktoś na niej pisze wiersz!
Księżyc – uwierz – jeśli chcesz.

[tabakiera]

Księżyc – uwierz – jeśli chcesz.
Księżyc dla mnie pisze wiersz?
Pośród odbić siedmiu słońc
kusi wierszem cudny wąż.
Wąż się pręży, wąż się wije,
wąż mi jadem stopy myje,
więc drętwieję w słodkim śnie!
Żyję jeszcze?
Chyba nie...

[eka]

Chyba nie... a fe, skąd defetyzm
myśl w zwątpieniu?
Uroboros sam się zjada i odradza,
bo tak ma. Trzeba przełknąć
status gada: głowę – ogon
w zespoleniu. Ot, estetyzm!
Poetyczny.

Wersy biegną do morału,
morał inne rozpoczyna.
Wiersze rosną jak rodzina
i nie dopatrz się banału!
Tak być musi.
Wąż stugłowy – tak tu jest –
ciągle pije własną krew.

[tabakiera]

ciągle pije własną krew,
fałszem kryje szczery zew,
ryczy niczym ranny
kot
i pożera świeży miot.

tak, pożera, mówię ci,
oblizuje żółte kły,
żółtym okiem łypie w dal,
w dal odległą

gdzieś na cal

[eka]

gdzieś na cal
wbije pal
(poetka wytrzyma:)

rym męski
czym są jego klęski
(arcydzieł się nie ima)

czy mdły
czy zły
gdy tka
lub gra
fałsz da
bo ma
ów gość
jak kość
swą złość
tę ość

ach dość
to paw
i nim się baw