Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

by zrozumieć Całość
bezdrożem chodź
o nic nie pytaj

dotykaj sobą najprostszym

poznawaj bez słów liczb i dróg
zachwytem we wszystkim

JĄ

[eka]

Ją zastąpi mgła. I brak, który ucieka,
okrążając porozumienia po coraz to
bardziej odległych orbitach. W końcu
dotrze do przestrzeni nierównoległej.

Wtedy zniknie.

Nic to. Zwykła kolej, tory porastają trawą,
a zdrowe drzewka korzenią się w nasypie.
Kiedyś ukruszą podkłady, powolutku odkręcą
śruby. Kierunek zniknie, ciągłość zwietrzeje.

Tak ją zapomnisz.

[tabakiera]

Tak ją zapomnisz po części.
Prawie.
Znikną litery, zostanie plama.
Ślad, głos melodia - drżenie zostanie,
Nie mniej, nie więcej.

A jednak dramat.

[eka]

A jednak dramat tu nie zamieszkał.
Coś się skończyło, wielom ulżyło,
cichnie awatar z imieniem e(f)ka.

Wszem podziękował, skłonił się nisko
(bo żadne z niego w końcu panisko),
i rzekł: Czas już...

posprzątać własne klepisko.

Sorry, potwory, za me androny,
za dziwne tropy nie z du.. wzięte,
roztłumaczenia, tezy zbyt giętkie,
wnioski chybione, opinie miętkie...

Łzę otarł skrycie, wybrał niebycie,
zaszył istnienie w literkach własnych,
nic że ułomnych, nieprzaśnych, strasznych.

Dramatu nie ma, jest nowa era.

[tabakiera]

Dramatu nie ma, jest nowa era.
Skończony debil szuka frajera,
uk wyuczony szuka nieuka,
pani profesor uczniaka szuka,
chwali się, mądrzy, plecie androny...

Trzęsie portami debil skończony.

I wszyscy poszli, jeden michałek
naopowiadał drużynie bajek,
poszczuł, poszczekał i sztucznym ha, ha
pragnął postraszyć.

Sam się postrachał.

[eka]

Sam się postrachał, kiedy Morderca Każdego Pozoru
wszedł tu, wieczorem, wprost do mnie.
I został.
Jest najlepszym kochankiem, och proszę,
niech najwcześniej odejdzie ostatnim porankiem.

I tylko jemu Kopi Luwak z dzikich zbiorów parzę,
skrzydlate świece zapalam w salonie,
Perignon Exclusive w twardych kostkach chłodzę,
otwieram umysł, zmysły wszystkie, dłonie...

Bo gdy Wielki Pegaz wierzga po mej stronie,
w orgazmie lirycznym odchodzę.
Zapominając o pochodzeniu czasu,

wiruję po drodze.

[Jana]

Wiruję po drodze jak elf
fruwam, siadam
na kwiatek
bajkowe tadam!
nikogo
nie spotkam

jestem w świecie
lecz jakby
nie z tego świata
moja ścieżka wiedzie
tam gdzie myśl
przeplata się
z magią
i nikt mnie nie zwiedzie.

[eka]

i nikt mnie nie zwiedzie
tu niezmiennie toczy się zmiana
od początku deficyt stabilności
asymetria pani nasza wypluwa półpotwory
ćwierćanioły
na wrzask na gorycz
zmienia nas

bardziej niż reżyser
(łachudra bezczelnie inteligentny)
który celuje w makro detal
nie uciekam

ciut ciut lepszy grymas
obojętniejesz – piekli się poza planem
ciężar wpadł pod język
więc farsa nie wiersz

laboratoryjna mysz wybiega z labiryntu
i zżera scenopis thrillera
(kapitalny wątek – nie sądzisz?)
kadruj zbliżenie
niech trwa

[Jana]

niech trwa
to jest bardzo dobre
zasługuje na Noble
przynajmniej dwa
tak twierdzi niedzielny poeta
sztuki mowy wiązanej
szczególnie po pijanej
nocy nad ranem

[tabakiera]

szczególnie po pijanej
nocy nad ranem
myśli mam pogmatwane i szczodre
a oczy modre
patrzą nie widząc
wstecz ani w dal

a w gardle parzy
a w ustach siara

noc zdycha w dzień prycha

powróci w marach