Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

poległy anioł stróż w piekle
Treblinki i Majdanka
w katowniach
opadających wieżach WTC
nożu matki mordującej ośmioletniego syna
na ulicach Aleppo
na wciąż rosnących murach

pióra szare pióra opadły na krew
kikut zamiast skrzydeł na każdym Umschlagplatz
przerzuca wór z chlebem
kula w łeb
poległy
anioł stróż
w naszych strasznych murach

[tabakiera]

w naszych strasznych murach
wyrósł mech
a słońce
przebija się przez bezzębne paszcze
wybitych okien

dzieci biegają z pistolecikami
na wodę
chlap chlap
kap kat
opuścił ręce

a z katem strach

dół się zapada
zarasta trawą
rdzewieją tory
drogi krzyżowej
prawdziwych ludzi

syn chce na rączki

[eka]

syn chce na rączki
matka bierze w ramiona
łagodnieje czas

czas ma humorki
modelce na wybiegu
łamie się obcas

obcas jest smutny
wzdychając przy śmietniku
czasu już nie ma

[tabakiera]

czasu już nie ma. wyprzedził nas, omotał. nie zostawił ni zmarszczki, ni uśmiechu, ni wskazówki. zero śladu po czasie. stoimy spowici w wilgotne tchnienia. twój oddech pochłonę przed czasem, swój zamknę w sobie. połączę nas w jeden puls. tętnem zagłuszę czas. na wypadek, gdyby wrócił. gdzieś zza horyzontu.
jesteśmy czasem.
czasem bez czasu.
jednością.

[eka]

jednością – tfu, wypluj to słowo
nie znoszę jabłek
mam spróchniałe żebro
i nacieki pleśni na języku
kiedyś umarłem

w podstawówce nadepnąłem na wenę
zdychała we własnym pawiu
żadna tam turpispokazówka
normalny stresor traumatyczny
(zgwałcił ją cepeliowski grafoman
nawlekając na częstochowę)

i wiesz, przyssała się, chłepcze,
bagienna pijawka
leż spokojnie kochanie
nie szukaj pincety
czarna już dawno zmacerowała skórę między palcami
udomowiła się w mózgu
raz na miesiąc
podkarmiam ją i twoją krwią

ciesz się kochanie, kiedy nas podgląda
pisze dobre wiersze

[eka]

jednością – tfu, wypluj to słowo
nie znoszę jabłek
mam spróchniałe żebro
i nacieki pleśni na języku
kiedyś umarłem

w podstawówce nadepnąłem na wenę
zdychała we własnym pawiu
żadna tam turpispokazówka
normalny stresor traumatyczny
(zgwałcił ją cepeliowski grafoman
nawlekając na częstochowę)

i wiesz, przyssała się, chłepcze,
bagienna pijawka
leż spokojnie kochanie
nie szukaj pincety
czarna już dawno zmacerowała skórę między palcami
udomowiła się w mózgu
raz na miesiąc
podkarmiam ją i twoją krwią

ciesz się kochanie, kiedy nas podgląda
pisze dobre wiersze

[tabakiera]

pisze dobre wiersze. odnajduje w gwiazdach wszystkie odmiany ciemności. światłem własnych oczu przebija jaskrawość. po omacku prześwietla niebo. drapie, mruczy, łasi się do zapisanych kartek. prychając, drze i zapisuje od nowa. od końca, od początku, od środka siebie.
za dnia chowa się między jednym a drugim przedsionkiem. między liryką i prozą. milczy.

[eka]

>>za dnia chowa się między jednym a drugim przedsionkiem. między liryką i prozą. milczy. <<

Odkrywa go noc. Nie lubi być podglądanym.
Przed premierą kluczy między możliwościami.
Sadowi się w naszych snach, smugach dymu,
talii kart, szepcie prorokiń. Paniką się brzydzi.

Zwodzi, pokazując ścieżkę na szczyt, na piętro,
ostrożnym na pierwszy schodek. Skutecznie
odurza nadzieją. Ustanowiony w siarczanowych
erupcjach podwodnych wulkanów – robi swoje.

Dramat jest racjonalny.

[tabakiera]

Dramat jest racjonalny.
Wisi nad nami niczym burza gradowa nad spękaną od słońca planetą.
Może stanie się dziś w nocy, może jutro nad ranem.
Może u Kargula.
A jeśli Bóg się pomyli?
Na wszelki wypadek stań w rozkroku.
Urwie tylko jedną nogę.
Wybije pół głowy.
Zostanie połowa.
Muru i nas.

[eka]

Muru i nas. Nie ma.

jest sens, cieknie zewsząd, przelewa Nad i Pod
ekstra rozpuszczalnik ścian i kilometrów
przecieka przez płaszcz ziemi

jak donosi Bezgraniczny Obserwator
cena dogmatu rozdzielczości spada
wszystko (to dziś zaledwie uśmiech)

wchłania się w jeden