Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

jak nekrolog wszystkie
moje
biedne nieruchome słowa
jak wysypane ziarenka piasku
z rozbitej klepsydry

niczego nie będzie od nowa

[Lucile]

Nie będzie od nowa splecionych dłoni zachłannych nocy
pachnących bergamotką piżmem i tamaryszkiem
momentów na które czekasz chcąc spijać je duszkiem
nie przesuniesz przeszłości w przyszłość to już inna
czasoprzestrzeń i nie ta dziewczyna a wieść niesie gminna
że snuje się wariatka nieszczęsna we mgłę spowita
zostaw ją i kwita

bo jeszcze cię zamknie w ten bez wyjścia sen ponury proroczy

[tabakiera]

bo jeszcze cię zamknie w ten bez wyjścia sen ponury proroczy:
spojrzysz Orfeuszowi wprost w maślane oczy
i zakochasz się w sennym, bezdennym uśpieniu.

czy warto ryzykować?
poprzestań na chceniu...

[eka]

Poprzestań na chceniu, gdy już tylko chcieć możesz.

Bezradna ręka drży, reszta ciała w stuporze.
Wiadomo, że przestroga nie działa po szkodzie,
Boże, wielki Boże, przywróć posłuch w narodzie.
Klęska klęskę goni (niczym tabun koni),
szydera zabija, brakuje mi kija.
Bezsilna ma szyja,
głowy nie podniosę.
Czy taki wstyd mija?

Ano może trochę,
gdy ogarniesz wiochę.

[tabakiera]

gdy ogarniesz wiochę przenieś się do grodu,
tam nie zaznasz nigdy ni głodu, ni chłodu,
w bloku niczym w ulu zakup własną norę,
pozwól sobie w norze na lekkie swawole,
tylko zapamiętaj o regulaminie.

sukces w wielkim mieście nikogo nie minie!

[eka]

Sukces w wielkim mieście nikogo nie minie – mówił
handlarz ludźmi spragnionej dziewczynie.
Porzuciła matkę, biały dom w zieleni, chce
poetką zostać, znaną, uwielbianą.

Marzy jej się sława, tomiki, wznowienia,
autografy jak ptaki, kolejka do stołu...
W dużym mieście nie znają mojego imienia,
a jutro usiądę z wielkimi pospołu.

I może jak Szymborska dyg zrobię przed królem,
będę pisać wiersze na dziesiątym piętrze –
jadąc ekstra furą, wierzy najgoręcej.

Wieczorem w wielkim mieście, zelżona, skopana,
przed obleśnym knurem,
pada na kolana.

[eka]

pada na kolana
jesteśmy
z przydrożnych zderzeń
potencjał drży i niknie
jak my
co ledwie go dotknąwszy
umieramy

[tabakiera]

umieramy stojąc

tak wiele przed nami
pędzi gna spaceruje
dochodzi do kresu

a horyzont jak tęcza
złudzeniem kolorów

nasze głosy wraz z echem
spływają po głazach

[eka]

spływają po głazach cieliste upały
nieprzykryte noce
afazją rozlane
wsiąkają w szczeliny jak jesienny udar

niespieszny krwotoczny
obejmuje dług

[eka]

obejmuje dług i dobro i zło
co było nami co jest
przez wpisane sączy się wolno
bezwolnie

w niepojęte
ach jak spokojnie wnikamy
bez oczu
powietrza i ust

trzeba kochać aby nas mieć