Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Lucile]

Wypowiedzieć się w porę - to sztuka niełatwa,
nie na darmo przez lata uczyła mnie matka:
siedź w kącie, nie wychylaj się, milcz i słuchaj
nie brzęcz mu nad uchem, jak namolna mucha.

Właśnie dzisiaj się przelało, ego moje wykrzyczało;
basta, dosyć, zjeżdżaj, bierz manatki, dupę w troki,
zasądziłam ci aż cztery dożywotnie rozdzielności wyroki;

od serca czucia,
wdzięków nadal nieprzekwitłych,
sondujących spojrzeń w duszę
i myśli moich - swobodnych, samopas hasających.

[eka]

samopas hasających tu brak
chodzimy wszyscy
na pasku
kilku twardych praw

ciągle w obiegu zamkniętym
bo byłe martwe ciało
już drugą i trzecią lub entą
postać przybierało

bez szans w doborze robaka
czy ptaka czy poety żebraka
bios jak los – ot!
konfiguracja białka

daj boże wypalona zapałka
lub pierwiastki gleby bez czucia
którymi woda porusza
potop materii - nie dusza

nie jaźń – w nieświadomość
biegnijcie popioły mej urny
stop! nie żryj piachu bachorze
bo się maciupeńko odtworzę

a wyobraźnia tak chętnie blabloni
o wolności
która jest
w utraconej nicości

[Lucile]

utraconej nicości nie czas dziś żałować
zwłaszcza kiedy dzwony nie biją na trwogę
i
nawet ty nie chcesz pomocnej ręki podać

więc idź już sobie nie wchodź na powrotu drogę
co mi po wolności skoro zabrałeś siebie
a
dobre nic najlepiej smakuje w bezpotrzebie

[eka]

w Bezpotrzebie pośrodku pusty kościół
drzemie i bezdzietna szkoła
i bezludny sklep

stara biblioteka na głucho otwarta
kurz przygniata kartki
w kącie gnije mysz

że też im się chce
bez punktu podparcia
być i nie być
aż tak

[Lucile]

Aż tak nie żałuj, nie dręcz otoczenia
wymyśloną miłością do rozmytego cienia
bezobecnej amazonki, upadłej z wierzchowca
zbyt narowistego. Nie błądź po manowcach
pokrętnych nauk, płynących z bałwochwalczych etyk

a ona wróci… przyodziana tylko w sztyblety.

[eka]

sztyblety kup mi luby
tak tak
pokonam wszystkie trudy
tak tak
wspinaczki i rozdroża
szybka w nich będę i hoża
bo przecież czarne szpilki
są dla niegrzecznej dziewczynki
tak tak

[Lucile]

Tak, tak, tik, tak, tik…
dla tych co wszystko za złe mają.

Wahadełko uśmiecha się – ej, wy kukułki
nic to, że ciągle podrzucacie jajo,
to ja wprawiam w ruch mechanizm,
z radością pociągam za sznurki
i w tym dziele nie przeszkodzi mi nikt!

Chociaż moje starania macie za nic.

[tabakiera]

Chociaż moje starania macie za nic ja waszą siostrą, kochanką i matką.
Nie chcecie gadać? Nie chcecie mi wierzyć? Tak, macie rację - bywam tutaj rzadko...

Znów Was nawiedzę! Drżyjcie, pokolenia!

Postraszę cieniem, co wyłazi z cienia!

[eka]

Co wyłazi z cienia, kiedy ciebie nie ma?
Szarość, nuda, błąd.
Zostaw siebie krztynę, ciutek, odrobinę,
blisko moich rąk.
Wychodź niekompletny, nawet trochę śmieszny,
bez spodni idź stąd.
Bez buta, skarpety, sierpniowej czułości,
oszczędzisz mi mąk.
Wytrzymam przez chwilę, nakarmię motyle,
cień wyślę pod sąd.

[tabakiera]

cień wyślę pod sąd.
zwiódł mnie - to był błąd.

w cieniu stałeś śliczny,
słodki, nostalgiczny...
anioł, a nie chłop.

fajne są złudzenia,
smutne przebudzenia
w promieniach światłości.

po co?
- dla jasności.