Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

Pomiędzy nami ~ i ~ drętwe śpi,
ścierpła mu laseczka,
mrowi też kropeczka,
o czym teraz biedne śni?

Chce być od nas odsunięte?
Mieszkać na najwyższym piętrze,
gdzie królują gęste mgły?

Może zima mu się marzy,
pałac z lodu, władcą – ty,
a za bramą z mojej twarzy
wiatr przegania łzy.

[tabakiera]

wiatr przegania łzy natrętnie
- wtedy one wchodzą głębiej
gdzieś pod skórę gdzieś pod nogi

nie uronisz łzy mój drogi
ale sól wypali wnętrze

płacz dla zdrowia jak najczęściej

[eka]

płacz dla zdrowia jak najczęściej
niech świat widzi twą udrękę
gdy po główce czule głaszcze
iść przez życie przecież łatwiej

mogą zmienić niemal wszystko
słone wody na policzkach

[Lucile]

Słone wody na policzkach - nawet one nie usuną
wdrukowanego wzorca praw Rita.
I choćbyście miały kochanków z trzysta,
założony genotyp przez defloratora
- to prawda dla telegonitów oczywista -
odezwie się w każdym z potomków... i kwita.

[eka]

I kwita!!! - Tak podsumowuje jej seks
pierwszy... zuch telegonita. Pies gończy
w przebiegach odpada, kiedy tenże hymen bada
i podboje zlicza. Zdrada (każda!) mu zwisa,
nie ma czasu na związki i na złote obrączki.

On wie, że Duch jego i Krew i tak zrobią swoje.
On będzie – milijon! - a może nawet
i sto razy więcej!
Bóg chuci, celebryta w świecie genów
(ożeż, świetny temat dla tysiąca
memów). Upada przez niego kolejna
dziewica. To nic, że panienki swoje dziatki
z innymi powiją... pewny jest, że maluszki
to, co najlepsze, odziedziczą po nim:
mega patriarchalną duszę, całkiem sporą tuszę,
kark tłusty, nieco krzywe łydki (nie daj Boże zwoje),
jest przecież niebrzydki. Telegonita wierzy święcie,
że jego DNA ma wpływ na każde kolejne poczęcie.

Trzy czwarte pensji na viagrę przeznacza!
Dziewice, nie skreślajcie cudaka.
Podłóżcie mu lale z plastiku, niech z nimi się bzyka,
niech szepcze na koniec: I kwita!

[tabakiera]

niech szepcze na koniec: I kwita!
porządna jest z niego kobita
a słaby był mąż
chcesz drążyć to drąż

noc ciemna przemija
gdy świta

a świta za późno
łez ronić na próżno
nie będę

zębami zazgrzytam

[eka]

zębami zazgrzytam lecz powód ukryję
twarz schowam pod burką namierzę gadzinę
zręcznymi palcami (a potrwa to chwilę)
oskubię dziadygę co miał żon aż tyle
ni jednego piórka dziadu nie zostawię
niech świeci łysiną łażąc po Warszawie

nie rozpoznał sprawczyni gwałtu jego głowy
z której wygrzebałam temat całkiem nowy
ubrany w fabułkę ohydną lecz świeżą
na faktach opartą (niech się ciut odleżą)
a potem klawiatura i miesiąc pisania
świat szybko się dowie o dewiacjach drania

[tabakiera]

świat szybko się dowie o dewiacjach drania,
tylko czy to zmieni coś w kwestii kochania?
czy ukoi kara skołatane serce,
które się poddało, ale polec nie chce
i bije nadzieją, i żyje wspomnieniem
tych plaż najgorętszych, kiedy on był cieniem,
tych szlaków zamglonych, kiedy był księżycem,
bladych pocałunków przed Słońca obliczem
i przysiąg, i zaklęć, i marzeń, i chęci...

to zbok nad zbokami, lecz nie w mej pamięci

[eka]

w mej pamięci majowy chrzest
udzielony zieleni z wysoka
czy wie czym jest

gdy uderza gęstymi kroplami
materializuje się rytm
płynna muzyka

[tabakiera]

płynna muzyka sennie oddam się uniosę
jeszcze troszeczkę ciszy troszkę szumu proszę
jak wspaniale jest tonąć w tych dźwiękach w tych strugach w tej toni
i nie patrzeć jak kropla za kroplą w takt goni
i nie myśleć że czarno że bagno na bruku

deszcz odtwarza melodię aniołów ze słuchu