Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

bo pan Bóg swoje owieczki karze
i czarne kruki tudzież chrabąszcze
koniki polne na zielnej łące
mady i mrówki nienawiść miłość
szarość i biel
gwiazdy planety
wodór i hel
atomy kwanty wiązania
pęd

skąd owa kara
jego to wszystko
czemu więc kończy bez happy endu
wycina las

znika ulica okno i ja

[tabakiera]

znika ulica okno i ja
stoję jak wryta
niesamowita
gra

spłonęła plansza
pionki i kostka
a moja jaźń
wciąż niedorosła

dobra lub zła

trwa

[eka]

trwa lęk na paluszkach
liczy przestrzenie i dodaje się obrotem
wokół Słońca
oswajanie czterema okresami jest banalne
może na równiku czasu
w porze suchej i deszczowej
gdybym trwoniła się naprzemiennie
byłoby łatwiej
jak myślisz – spełniony farciarzu
od akcentów i barw

gdzie bure wraki wtulone w siebie
materia ledwo dycha
nieznośna lekkość piszczeli
zawiniętych w skóry
płynie w oczy na ostrej łzie

bez litości

[tabakiera]

Bez litości i bez ducha
idzie po mej wsi Kostucha.
Śpiewa, wymachując kosą,
takt wybija nóżką bosą:

- Maciejową dziś wyniosą,
a Macieja łupnie z rana
w krzyżu męka niesłychana.
Ja, Kostucha, chuda dama
chodzę po wsi w nocy, z rana.
Chodzę, zbieram plon obfity,
ścinam chłopów i kobity.

Znowu wbita moja kosa
w życie

- nie zadzieraj nosa!

[eka]

- Nie zadzieraj nosa! Śmiechu jesteś wart,
nie podskakuj człeku, żaden z ciebie smart.
Miliardy galaktyk, eony nieznane, doprawdy,
w swej kropelce czasu rzucasz nam wyzwanie?

Operacje sracje, zdrowa żywność, ruch...
a ze mną raczysko zwiedza płaski brzuch.
Albo wpełznę w myśli i obrzydzę wszystko,
i sam mnie wyręczysz, rozjątrzam ognisko.

Kostuch i kostucha – to konieczność w bios,
bez nas niemożliwy byłby życia los.
Nie żyje co martwe – a niemartwe żyje,
logika jest prosta, poczuj nasze kije.

[tabakiera]

logika jest prosta, poczuj nasze kije
a wtedy zrozumiesz, jak się prawo żyje.

patrz prosto przed siebie, omijaj wyboje,
pilnuj zawsze swego, nie rusz, co nie twoje.
czcij ojca i matkę, choćby zołzą była,
bo matka dla dziecka jest dobra i miła.

ojczyznę też szanuj, nie kradnij porzeczek,
a będziesz zbawiony - mędrzec ci to rzecze.

[eka]

(…) a będziesz zbawiony – mędrzec ci to rzecze.
(Ks. Uwolnień 17,3)

bo dobro złu wybaczy
a zło złu...
jak miecze dwa w żywych głazach
nawzajem się szczerbią – nienawiścią ostrzą
długo
aż po rękojeść z piasku

[tabakiera]

aż po rękojeść z piasku
utytłałeś się mój rycerzu
w kurzu w pyle i we krwi

zalani jesteśmy żółcią
a chciałoby się nektarów
i miodu i wina i pieśni

trenem jesteśmy

[eka]

trenem jesteśmy
tkając go od świtu wplatamy
w darowaną osnowę to
co w świadomości mamy
zachwyty zalety zazdrości i żal
dotknięcia objęcia napięcia

nurt krwi

i płyną obrazy fastrygami słów
myśli haftowane tonacją A-dur
w krzyżykach rozpacze i szczęścia faktura
ile gwiazd wyszytych
wypalonych dziur
sekundy nitkami a z emocji wzór
nasze miejsca – krosnem
na nich rośnie tren
weź go w dłonie Panie

zanim oddasz nocy

[tabakiera]

zanim oddasz nocy
popatrz w ludzkie oczy
ukołysz zaśpiewaj
kołysankę
z nieba
obsyp manną

bądź naszą hosanną