Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

Niech świat nie kuleje, chociaż w moich oczach,
niech życie się śmieje, nie płacze po nocach.
Słońce wszak nie ginie, gdy nastają chmury.
Przeczekaj spokojnie. Nie zakładaj z góry,
że grad, że pioruny, totalne zalanie.
Wyluzuj się, proszę. I przytul, kochanie.

Nieważny rezultat, ważne jest staranie.

[eka]

nieważny rezultat ważne jest staranie
wznoszenie (lot zuchwały) trzepot i napięcie
wspólna myśl jak strzała wybija nurt rzeki
wiruje wiruje w ikarowym wątku
wokół rosnącej fali grot uderza w słońce
waltornie złote przy ustach wiolinowe wojaże wysyp wyobraźni
widzisz to?
wariat z ciebie – mówię
wakacje się kurczą tuż nad wrześniem
walczymy o wygodną chmurę
wrzaski przeciągi i szumy – wrzucona w turbulencję
wybarwiam z żółtych pióropuszy
wizualizacje nawłoci

winne czy niewinne

[tabakiera]

winne czy niewinne są moje marzenia?
gdyby ich nie było, świat by do znudzenia
był zwykły, realny, a ja częścią świata
prostą i przyziemną. mijałyby lata
z głową, lecz bez weny, bez ziarna polotu.

więc pozwól mi marzyć. chociaż raz do roku.

[eka]

więc pozwól mi marzyć
chociaż raz do roku pod łagodnym słońcem
w samym środku ogrodu postawić stół
nakryć świeżą miętą
zaprosić:
zapach lipy
garść kochanej muzyki
dumne dwa krzesła ze strychu

by razem i zachłannie
wprost z dłoni
pić radość
ja z twoich – ty z moich

[tabakiera]

ja z twoich – ty z moich kubeczków
pić będziemy, będziemy dorośli.
przyjdzie zmywać nam nasze talerze,
sprzątać kuchnię, napełniać spichlerze
i oddawać po trosze wolności.
ale wierzę, tak, wierzę w to szczerze,
że nie zniknie nam tęcza, nie złamie
naszych świateł i marzeń.
kochanie.

[eka]

– Kochanie, co z tobą się stanie?
– Sprawdźcie, wchodząc w takie scenariusze, w których upaść muszę.
– A czemu sobie życzysz źle?
– Bo chcę, nie jestem każdemu pisane, a wy, no cóż, może kiedyś, może gdzieś, może gdy...
– Wejdziemy w twoje nadzieje i sny?
– Nie. Jeśli bez marzeń, bez światła i wiary, trudem i bólem skopani, o nic mnie nie spytacie.
Będę wami.

[tabakiera]

Będę wami w chmurze.
ot, takim OneDrivem.
nie wchodzisz - nie widzisz,
wejdziesz - i się zdziwisz,
bo znajdziesz, coś pisał
bezmyślnie, z pośpiechem.
będę wam aniołem,
pamięcią i grzechem.

[eka]

pamięcią i grzechem być – jeśli już mi trzeba
(a świat nie dał wyboru wiadomo że muszę)
to niechby wróbelka

wina ptaszka niewielka – gdy głodny ma w główce
tyle sprytu i siły by dopaść i zmiażdżyć
muszkę lub ziarenka

a lata wysoko i na ziemi nie leży
na pewno jest szczęśliwy w tej swojej niewiedzy

[tabakiera]

na pewno jest szczęśliwy w tej swojej niewiedzy
wróbelek - ptaszyna niewielka
i nikt nie kocha wróbelka.

Patrząc na niego kocur zęby szczerzy,
bo to przepyszna wyżerka.

Pasztecik,
a piękny,
pokryty piórkami.
Malutki i słodki.
I często nad nami.

Na drzewie,
na niebie,
pod chmurą.

Czy jesteś pewna, Ewo,
Ze nie jest górą?
że głupi ptasi móżdżek jest?

Może w wróbelku siedzi bies,
A może mocarz, może król.

Ty się do niego tul.

[eka]

Ty się do niego tul, ale ostrożnie, podług jego woli. Widziałaś,
serce malutkie nawet stracha na wróble się boi. Drży
biedne, trzepocze, więc proszę...

Skurcz się, malej, malej w umyśle do wymiaru piąstki.
Wypuść z niej wszystkie klatki, kamienie, chmury
czarne od śrutu. Ziarno pożycz od słonecznika
i rozsyp na zaokiennym parapecie.

Może przysiądzie na otwartej dłoni,
tulić się pozwoli.
Zaczekaj.