Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

Zawsze piękna będę na tej fotografii,
którą podarowałam tobie wtedy, w noc sierpniową.
Pomyślałam - okazja więcej się nie trafi,
by być w czyich ramionach znów piękną i młodą.

Tak, chcę pozostać pięknem, więc pędzę na dworzec,
kiedy śpisz snem kamiennym z listem pod poduszką
w hoteliku maleńkim z widokiem na morze.

Mój Boże, mały Boże - opuszczam twe łóżko.


.

[eka]

Mój Boże, mały Boże - opuszczam twe łóżko.
Młoda ci pomoże przejść przez życia rżysko.
Dla niej kartoflisko. I w ogóle wszystko.
Do niej mów: kobitko.
Pocałuj kopytko.
Płytko tutaj, płytko.

[tabakiera]

Płytko tutaj, płytko, za to gówno pływa.
Wisło moja, Wisło, czaru ci ubywa.
Wodo moja, wodo, towarzyszko życia,
kiedyś nadawałaś się prosto do picia,
teraz ryba zdycha, rybitwa się dziwi,
wczoraj było niebo, dzisiaj nieszczęśliwi
ludzie się miotają, szukają przyczyny,
kto się tutaj przyzna, wyzna światu winy.
A wina schowała się gdzieś pod ratuszem.

Chowam nos w maseczkę, wytrzymać to muszę.

[eka]

Chowam nos w maseczkę, wytrzymać to muszę,
smród dla powonienia – paskudne katusze.
Dym z kominów truje, smog jak smok zabija,
w śmierdzącej stolicy okropnie się żyje.

Przyjdzie dźwigać butlę i odkręcać kurek,
przyjeżdżając tutaj wyglądać jak nurek.
Biedni warszawiacy, kupujcie toi-toie,
o czystość rzek królowej czas rozpocząć boje.

Poi wasze brzuchy i karmi widokiem,
a wy się odwdzięczacie – fekalii potokiem.

[tabakiera]

a wy się odwdzięczacie – fekalii potokiem.
Mówiłam od początku, nie jest dla mnie szokiem,
że dzieciaki to tylko pieluchy i bieda.
Temu podetrzeć tyłek, z tamtym jechać trzeba
do lekarza, do szkoły, na zajęcia durne!
A żeby jeszcze młode nie było tak szkudne,
żeby słuchało matki, ojca, wujka, dziada.

Ach, dolo moja, dolo! Ach, biada mi, biada!

[eka]

Ach, dolo moja, dolo! Ach, biada mi, biada! - łka niedoszła dama
nad czasem przegranym, losem oskubanym z chwil wielkich i sławy,
z tych sesji nieodbytych, pozowań na ściance, spojrzeń pożądliwych...
Ech, pożałujmy bidulę, gdy kroi cebulę, bigos rośnie w garnku.

[tabakiera]

Ech, pożałujmy bidulę, gdy kroi cebulę, bigos rośnie w garnku.
kiedyś kochała czule.
zrywała chabry w życie, kusiła znakomicie motyle, ptaki, ludzi,
aż książę ją obudził
i powiódł w obce strony.

książę zadowolony,
ona nad stertą garów.

zabrakło dobrych czarów.

[eka]

zabrakło dobrych czarów
temu który wiedział
kruchej garści słońca

chciał stanąć w jej oczach
najsilniejszym z ludzi
więc omijał prawdę
dla niego za dużą

[tabakiera]

dla niego za dużą była w biedrach Zdzicha,
on taki mizerny, ona fest kobita,
ona gra na skrzypcach, tworzy melodyje,
on tylko potrafi wylewać pomyje,
bo mu źle na świecie, bo ma ręce lewe.

Oj Kaziu, ja trzymam się z dala od ciebie!

[eka]

Oj, Kaziu, ja trzymam się z dala od ciebie!
Ale nie odchodzę, pozostając w gniewie.
Chcę byś tylko patrzył, nie oceniał srogo.
I skrzydeł nie podcinał po przejściu do wrogów.

Ten liścik ci zostawiam pod polnym kamieniem.
Że o nim pamiętasz, ciągle mam nadzieję.
Odwróć nastawienie, to i ja się zmienię.
Niech świat nie kuleje.