Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

światy odległe raz się spotkały
chyba gdzieś w necie lub na imprezie
jakiejś mieszanej i byle jakiej
bo nikt nie patrzył ani na obraz
ani nie słuchał granej muzyki

on zboczył z góry, on zboczył z góry,
ona z doliny,
teraz idą razem, zaraz wkroczą razem
w gwiezdne niziny

[eka]

w gwiezdne niziny gdzie słońc nocna rzeka
częstuje urodą wnikną w jednej chwili
na przekór różnicom sobie uwierzyli

pan dla kobiety
rzuca ostre góry
a pani dla pana
głębokie doliny
kochając się w rzece
przebijają wiry
w oczy sobie płyną

by z nurtu nie zboczyć
na gwiezdnych nizinach dwa odległe światy
rozmywają góry spiętrzają doliny

[tabakiera]

rozmywają góry spiętrzają doliny
całym światem dla niego jest teraz kochanka
nie opiszę miłości ni piękna dziewczyny
bowiem musiałabym tworzyć do białego ranka
i i tak by nie wyszło bowiem nawet gwiazdy
księżyce i planety i kosmiczne drogi
wszystko to przy nich zbladło i oby nie spadło

nie wiem czy kibicować czy umierać z trwogi

[eka]

(...) nawet gwiazdy
księżyce i planety i kosmiczne drogi
wszystko to przy nich zbladło i oby nie spadło

nie wiem czy kibicować czy umierać z trwogi
(Ks. Wątpliwości 21,19)

(…) tłum zamarł a wtedy do zafrasowanej kobiety
podbiegło śliczne dziecko
rodziców moich nie lękaj się – rzekło

ich rzeka nie z tego wszechświata
i nie każdemu dana
na gwiezdnych nizinach
gotowi do miłości czynić mogą wszystko

[tabakiera]

gotowi do miłości czynić mogą wszystko
teraz dzisiaj w tej chwili gdy kłębią się myśli
a kłębiąc się unoszą będąc bardzo blisko
tego co bezrozumne lecz może się wyśnić
może powstać i zniknąć rzucić na kolana
albo podnieść się z kolan - kto wie? kto ogarnie?
gotowi do miłości czynić mogą życie
a jeśli umierają to wyłącznie z pragnień

[eka]

a jeśli umierają to wyłącznie z pragnień
tych którzy do miłości nie dorośli jeszcze
i wyłącznie w ich myślach pani z panem ginie
gwiezdna rzeka wysycha bliskość nie trwa wiecznie

nie wierzcie
kochający płyną wbrew szkiełku i oku
bo jeśli razem aż tak ze sobą byli
wciąż są i pragną

[tabakiera]

Wciąż są i pragną w mieście złodzieje.
Nie ma znaczenia, zmierzcha czy dnieje
- stoją za rogiem, pod drzewem, w bramie.
Nie chcę cię straszyć. Myślisz, że kłamię?
Włóż futro z norek, miej damy grymas.
Jeśli nie złodziej, zje cię animals.

[eka]

Jeśli nie złodziej, zje cię animals.
W gardle mieć będą dodatni wymaz,
zielono-żółty, pod krtanią bury,
za miesiąc padną brzuchem do góry.
Bo tyś jest wrotycz – ziółko trujące,
trzeba dawkować ciebie ostrożnie.
Ot, kilka kropli gorzkiej nalewki
wzmocni odporność, doda energii.
Zmieszana z whisky nawet smakujesz
(patent skradziony przez różne #uje).
Jeść z łąki, żywcem – to pewna sraka.
Dama z grymasem nie dla pętaka.
W konfiguracji z koneserami
wrotycz na polu kwitnie wierszami.

[tabakiera]

wrotycz na polu kwitnie wierszami.
taki żółciutki, taki kuszący...
zerwij go, proszę chłopcze kochany.

pójdziesz do Słońca, zobaczysz Marsa,
tęczą zakręcisz jak hula hopem,
życie doczesne to będzie farsa,
gdy się ognistym otoczysz złotem.

twoja liryka będzie jak pieśni,
które z ust spija naród łakomie...
wielkim poetą staniesz się jeśli
spożyjesz wrotycz.

Cudowny koniec!

[eka]

Cudowny koniec! – zdziwiona trawię
wpływ happy endu. Koniec mordęgi
wieszczeniem zwanej? Szlaban na wenę,
potok wierszyków, dramę łazęgi?
Jest jakiś koniec? Wymazać można
fakt, że coś było? Pamięć niedrożna,
czy chęć ucieczki? Jakby nie patrzeć
koniec z początkiem ściśle związany.
Zera nie mamy, nica nie stworzysz.
Szumi w genomie nurt naszych liter.
Choć wyparujesz, się nie wypiszesz.