Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

– mam resztki z obcego
ktoś chce?

a obce jest słodkie
obce jest zielone
kusi smakiem aromatem
obce bywa całym światem

dla tych którzy tkwią za kratą
dla tych którym źle z kamratem
co szukają i nie wiedzą
czego pragną i dlaczego
gdzieś za płotem to to tkwi

prosto z gardła wyrwę ci
bo już prawie to połykam
a ty myślisz a ty wzdychasz

chcesz czy nie chcesz
bierz

[eka]

chcesz czy nie chcesz bierz
kasa wiele znaczy ale że aż tak
priorytetu brak...

czy się godzisz sowo
na zapleczu tekst
drugim sortem słowo

pod metkami wiersz
innych zgoda jest
nie rozumiem mowo

[tabakiera]

nie rozumiem mowo
czemu język giętki
powiedział swoje wszystko

teraz pęka głowa

i nie był on jak piorun
jasny ani prędki
za to miał tyle jadu
co żmija stepowa

strofa winna być taktem
przemilczę taktownie
kto komu kiedy ile

wyda się za chwilę

[eka]

wyda się za chwilę kim naprawdę byłem i co zataiłem
dlaczego pisałem grafomańskie bzdety (rym sam podpowiada
chodzi o kobiety) dwunastką częstochowską – o losie (niestety)
rymem gramatycznym w inwersjach w patosie ale miałem w nosie
opinie krytyków nadętych indyków bo...

serduszka wrażliwe na nędzę docenta słały mi pewutki
po tygodniu dutki... liryk (moje pseudo) pozytywne skutki
gromadził na koncie gdy chcesz kupić porsche liczą się pieniądze
a rektor – mój płatnik – serwuje jałmużnę napiwek pogardliwy
jak splunięcie w twarz

donatorek zabraknie i szloch mój prawdziwy
napisała dziś jedna wyjątkowo wredna: liryk! super wypas
z wersów masz połowę mi dasz
albo wszystko powiem

spadam
i o co ten krzyk
gdzie spojrzenie szersze
kochaliście poetę a nie jego wiersze

[tabakiera]

kochaliście poetę a nie jego wiersze
a poeta miał myśli może nie najszczersze
lecz nie kazał wam przecież on tylko próbował
sprawdzał jak działa na was jego drętwa mowa

grafo jak wielka sztuka mamienie człowieka
ach jak dużo pułapek na spragnionych czeka

[eka]

ach jak dużo pułapek na spragnionych czeka
(Mental ars)


obróć mnie w palcach
ale nie jak słomkę
którą przed pożarem wiatr podrywa z pola
wciąga do tańca i rzuca na ganek

od mokrego świtu pod deszczowe południe
w pułapce dłoni przenoś
mnie wolno

[tabakiera]

mnie wolno wszystko kochanie
szybko i wolno i szybko
oddaję ci siłę spokojną
oddaję ci siłę upojną
bo wolno
bo wolno chcę płynąć
nie swoją nie moją nie twoją
niczyją dam ci ją daj mi ją
wypłynąć rozpłynąć przepłynąć
mijając niczego nie minąć

a ty bądź

[eka]

a ty bądź wszystkim jakkolwiek jest i jak by nie było
bądź mi mimo że jednak wprawdzie minimalnie
niemniej przecież mimo wszystko
tak czy owak jakoś
w każdym razie
bądź co bądź
nie byłaś

[tabakiera]

nie byłaś
przy pierwszym kroku
pierwszej potyczce
świadectwie
przemowie
inscenizacji

składałaś dłonie
czujnie patrzyłaś

przeze mnie ze mną
nie byłaś

[eka]

nie byłaś inna bo we wszystkim
odrosłaś z pędu praoceanu
kiedyś ciebie rozmyje

mówisz – nie ma czego się bać
będę odmieńcem
krzemowym sercem

wsiąknę w ziarenko piasku