Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

Runiemy w niepamięć, ale jeszcze żyjem,
jeszcze wodę lejem, jeszcze wino pijem
i jeszcze do tańca orkiestra przygrywa,
nawet gdy się smucisz, serca nie wyrywasz,
lecz napinasz mięśnie, uśmiechasz się blado.

Póki świat jest dla nas, czujemy się klawo.

[Lucile]

Póki świat jest dla nas, czujemy się klawo.

Z kobrą na piersi dumna Kleopatra
cudnie zanuciła niczym Frank Sinatra:
Strangers in The Night
oraz
The Way You Look Tonight.

To nic, że za plecami bierność i niemrawość.

[tabakiera]

To nic, że za plecami bierność i niemrawość.
My patrzymy przed siebie, tu ścielą się łany
poezji i finezji, więc snujemy pany
i suniemy do przodu, bośmy sobie pany.

[Lucile]

i suniemy do przodu, bośmy sobie pany.

A na to, niewytrwały w małżeństwach Henio Tudorowicz
zamizdrzył się, jak niegdyś istny cud, porucznik Borewicz.

Ale kiedy środkowy palec pokażą ci bezwstydnie,
zatrzymaj się, i nie patrz... gdzie zatrute studnie
mistrza Malczewskiego Jacka.

Choć kusi wyznaczona tam miłosna schadzka.

[tabakiera]

Choć kusi wyznaczona tam miłosna schadzka.
Strzeż się, strzeż wszelkich dzbanów, kielichów i szklan,
unikaj wielkiej wody, bo weźmie cię w tan
zła Kostucha - pijaczka, pijawa i menda.

A jeśli też uwielbiasz po lasach się szwendać
pamiętaj o Świtezi i o wielkim bagnie,
bo kiedy przez przypadek w takie bagno wpadniesz,
odkryją zgniłe gnaty twoi potomkowie
i będą zastanawiać się nad dziada zdrowiem.

Co mam pić, co mam jadać, gdzie uciec, w co wierzyć?
Truciznę tego świata jaka miarką mierzyć?

[Lucile]

Truciznę tego świata jaka miarką mierzyć?

oto jest pytanie
może wziąć skrupuł z aptekarskiej wagi
ze szczęścia łutem jak zdolny magik

z wprawą żonglując jakoś dzień przeżyć

[tabakiera]

z wprawą żonglując jakoś dzień przeżyć
i zęby szczerzyć i dobrze mierzyć
by nic nie spadło
nic się nie zbiło

łatwo powiedzieć
trudno uwierzyć
kiedy się nieraz tyłek obiło

[Lucile]

co się tylko rusza

nie zawsze jest żywe
bywa że zombi obejmuje władzę
lub jej części urywek

nierozpoznane umysły drąży
i snując się takie niskopienne
nie przestanie krążyć

[Lucile]

wierszem mnie wysłuchaj

wspinam się po stromiznach wersów
słucham ale czy słyszę
kiedy nawet moja własna terra cognita
ciągle niezbadana
droga do niej trudna wyboista

a teraźniejszość niezdecydowana i krucha

[EdwardSkwarcan]

gdzieś się poezja przez wersy przemyka
tuląc po nocach strofy do poduszki
śniąc rozespane treści ranek czyta
wśród przeciągania i wzdychań miluśkich

potem krytyka stawia nas pod ścianą
mówiąc że w wierszu jest spleśniałe siano