Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

patrzymy przez to samo
szkiełko i oko

rysa na szkle
bielmo na oku

i tak w tym tańcu
nie zgubisz kroku

[eka]

Nie zgubisz? Kroku, mroku, uroku?
Wietrznie dziś. A ja taka stara.
Wytrzep mnie spod skóry.
Czas.
Czas.

Czas.

[eka]

Czas biega wśród wrzosów
i przegania zielone pasikoniki,
głodna słońca jaszczurka
przylega do kamienia,
a w studni cichy niepokój,
jak zawsze.

[eka]

Jak zawsze po paździerzach, opadach i grudach
chodzi jesień: chłodno-szara, zimno-krucha,
biała.

[eka]

biała ciszo, wejdź we mnie. stanę
na wąskim brzegu, bez ruchu,
obojętna i niema.

pomiędzy falą skutą mrozem a czołem
odpoczywającego lodowca. bezmyślna,
zapatrzona.

[eka]

Zapatrzona w chłód, uwalniając biel,
wydłużam minuty w lata świetlne.
Zestalam.

Ja - żłobione suchą ciszą,
ja - glacjalny cenotaf na granicy
dobra i zła.

Mocny był.

[eka]

Mocny był i wysoki. Spojrzeniem rozpalał
horyzont. Przyciągał wzrok gwiazd, słońca
i chmur słodkich od deszczu. Drzewa pełne
gniazd zapuszczały w nim korzenie.

Był mądry, świadomy zmian, tu i teraz
tworzących czas. Dobrze wiedział,
że jej dotyk, najczęściej łagodny,
zmienia go, ściera, kiedyś pochłonie.

Nigdy nie oderwie się od brzegu. I nie
odfrunie jak lokatorzy. Zerwanie z abrazją
było nieosiągalne. Czuł, więc pisał wiersze
jak pnie, korzeniami celującymi w niebo,
albo jak piaszczyste plaże z absurdalną
nadwagą życia, uginające się pod ciężarem
hałaśliwych rzek.

Śmiał się.

[eka]

Śmiał się. Bioindykator naszych wód,
mołojec, tata rak, pozwolił (ho ho
ho ho) wrzucać się do wrzątku.
Hm.
Od końca myśli?
Czy od jej początku?

[eka]

Czy od jej początku - niestrzępy i błyszczki
na owadziej scenie? Czy jej czujność –
świetlistą? Może z łuku drwiny?

Płochość i groteska kwestie rozpisały.
Pyłki naniesione, skrzydlatość pod szpilą.

Jest finał.
Kurtyna.

[eka]

kurtyna z szarego muślinu drży lekko
coś wypełzło spod pokancerowanych
dębowych dech proscenium
i zaplątując się w tkaninę
chrzęści

spektakl na bis

piękny surrealizm – podskakujący obraz
rozmazany gasnącym światłem rampy
– jakby połyskująca i uchachana
rafa (łał!) z ganiających się żuków

morze w scenografii
(śmieję się)