Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

czy umiem inaczej - nie wiem
schemat i rytm rytm i schemat

wychylam głowę
może już czas

napisać własny lichy i ciasny

poemat

[eka]

poemat zawłaszczeniowy w formacie a2
boi się:

- rozpisania prawa własności
- logiki (ledwo definiowanej)
- endorfin gorzkiej czekolady
- krzywizn grafomotoryki
- pisku skryptofobii

i dlatego pojawi się w metaforycznej
kropce

[eka]

Kropce nie przeszkodzisz, po prostu jest
albo nie jest. Jak kra płynie z prądem
i obciąża rzekę, dopóki nie dopadnie
ją ciepło lub filar mostu, czy dajmy na to
ostry dziób lodołamacza.

A jeśli włożę ją do największej zamrażarki,
powstrzymam wiosnę?

[tabakiera]

powstrzymam wiosnę
i będąc w kropce
sama w zieleni
będę się plenić

gdy przyjdą mrozy
w kropce zwinięta
przeżyję święta
i nowy rok

ach moja kropko
w tobie embrionem
tonę

[eka]

Tonę apofenii wrzuca w rozmiar świata,
sprawia, że Się Staje.
Metaforą kusi kres.
Wszystkie dziury łata.
Zimy karmi pajdą maja.

Kimże jest ów wieszcz?
Już wiesz?

[eka]

Już wiesz. Magnificentia Obłego Zdychania
(Nadzorczyni Kochana) umościła się w głowie.
Docisnęła jak walec. W połogu zległa i śni.
Ty cały jej.
Primus inter pares.

Czemu ty?

[eka]

Czemu tyrasz w bezsensie,
kłamliwa ta szarość,
rosnący labirynt bez wyjścia.
Brodzimy w bólu.

Wysuszyć choć jedną kroplę.
Conocnie, codziennie.

[eka]

conocnie codziennie
~~~~
naiwnym ufnościom
konstelacjom maleńkim
pociechom niedojrzałym
ściśniętym ćwierćgłoskom

też
otwierajmy drzwi

[eka]

otwierajmy drzwi bystrym źródłom
zderzającym się pokładom
wzajemnej pewności że my
jak odwrócone wodospady

wysoko tu
z dotyku nad tęczą
deszcz w słońcu

[tabakiera]

deszcz w słońcu ty w burzy
promiennie się chmurzysz

malujesz obłoki
z cukru na patyku
lekkie jak aksamit
i słodkie w dotyku

nie wykrzywiaj buzi
w wiosenne południe
gdy dusza się śmieje

dziś musi być cudnie