Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

nie z darowanych wierteł (drążących
suche wyrobiska) urobek z pokładów

które wołają - przebijaj się w puls
gdzie nasze rytmy
tańczą żywe obrazy

i ani w nich śladu stopy
czy pamięci dłoni
ani nawet ćwierci

punktu widzenia ironii

[eka]

Punktu widzenia ironii nie kopiuj, nie pytaj.
Dziób ma ostry, gniew drwiący, śmiech
strupiały, wyniosły, zawsze myśli,
że w patrzeniu jest ponad.
Nad wszystkim.

Jak mnie widzi biedronka,
żwawo schodząc po łydce?
Co wywęszy woń łąki,
podbiegając pod skórę?
A czy leśne pająki, łącząc krzaki,
gałęzie i drzewa, czują respekt,
gdy zbliża się Ewa?

Ma mnie w nosie powietrze,
słońce też nie dostrzega, i nie
o mnie na ścieżce czarny kos
teraz śpiewa.

[eka]

teraz śpiewa asylabizm
ładując kolejne frazy w krzywy las
bez korzeni
za to pod boską chmurą
która z przodu jest lwem
pośrodku kozą a od tyłu wężem

tutaj wkrótce
zapłoną chimeryczne wierzchołki
tli się powietrze

[tabakiera]

Tli się powietrze!
Apokalipsa!
Z suchego słońca wiatr łzy wyciska,
a z mokrej chmury smog czerń wyżyma.

Jednak coś jeszcze przy życiu trzyma...
To chyba zwie się wolą przetrwania.

Pokonać smoga! Przegonić drania!

A kto go stworzył,
człowiek czy Bóg?

Z pewnością szatan,
on tylko mógł!

[eka]

On tylko mógł uchwycić, podpisać,
ów pan tłumacz – nadintrowertyk,
który zwątpił.

A może jesteśmy fałszywymi wspomnieniami
brzuchatej Mai? Energią jej pogorzelisk,
kimś... kogo nie ma.

Przyznaj, mega bezpieczna świadomość,
nasze istnienie z odprysków genetycznej
pamięci bóstw.

I umówmy się, zero materii, null czasu,
myśl buszuje w prostocie Tadż Mahal.
Jak by nie było, umrę.

[tabakiera]

Jak by nie było, umrę na pewno
stanę się zwiewną
chmurą i mgłą

marzenie

bo tylko pyłem
ale za chwilę

teraz jest śpiew
i tańczą nogi
muzyką świata
oddechem ziemi

jak bluszcz się pleni
życie i śmiech

póki masz dech

[eka]

póki masz dechy
na dom na płot
na trumnę

zapomnij
o mnie

[Jana]

Zapomnij o mnie
nie widzę cię
przez wiersze
widać coraz mniej

nie chcę już czytać
to nudzi mnie
patrz - wstaje dzień
posłuchaj
jak śpiewa
muzyka sfer

[eka]

muzyka sfer roznosi wszystko
od pierwszego drgnięcia batuty
na możliwe do zaistnienia kierunki
no cóż... zwyczajnie w pełni artyzmu
rozpyla nieskończoność

ta wciąż puchnie jak bąbel po użądleniu osy
który kiedyś się wchłonie
na razie stoję
pod wrześniową nocą w poświacie
nuty Mlecznej Drogi i jest mi
w ciszy rosnącej nad lasem
bez końca dobrze

[eka]

Bez końca do brzegu ta droga,
niezapisana na żadnej z map.
W głąb ciszy wyszeptał,
zakręcił, odleciał – nasz wspólny,
jesienny wiatr. I pamiętajcie:
słoneczne listki, kołując wolno,
wciąż rozświetlają trakt.