Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

Dziesięciu złotych nie jest godzien
banalnie płytki duch w narodzie.
I cóż z nim począć? Jak go zmienić?
Wszak dupek nie chce.
Na szczęście jeszcze od stęchłych myśli,
zazdrosnej woni, to marne pióro
jakoś się broni. Czy starczy mocy,
aby w duszysko nie wejść,
nie zginąć?

Rzeka pilnuje, piasek i głaz.
Ich długi czas.

[tabakiera]

Ich długi czas, minione wieki...
Mówią?
Słyszałaś?
Głos daleki jest coraz bliżej,
toczy koło.
Koło historii?
Tak, zabolą
błędy sprzed wieków,
gdy powielasz.

Jak człekiem kręci karuzela.

[Lucile]

Człekiem kręci karuzela,
“na Bielanach, co niedziela?”

Nie, to tylko kołowrotek obojętności.
Mówisz;
szczęście − to brak bólu,
zło – brak dobra.

A moje drzewo rośnie samo,
uśmiechając się pęknięciami kory,
więc co dzień od nowa wierzymy
w nas.

[tabakiera]

w nas ciągle nas za mało
na lewo ja
na prawo ty


zróbmy więc rozlewisko
i kropla po kropelce
zmieszajmy wszystko

środek będzie całością
a świat

jedną miłością

[eka]

Jedną miłością i jedynym sensem nigdy
nie będziesz dla nikogo, bo szczelnie,
najmocniej, zawsze obejmuje czas.
I przestrzeń.

Nasz nieposkromiony świat, z którego
próbowaliśmy uciec, który próbowaliśmy
czynić sobie poddanym, śmieje się
ukradkiem:

– Jestem waszą prawdziwą miłością,
doprawdy, poeci jak...
dzieci.

[eka]

dzieciństwa beztroskiego nie pamiętam.
toczyła mnie bezsilność. ból. niemoc
zapobieżenia złu. jednocześnie czułam,
jak jestem i kiedy będę jego nożem.

tępiłam ostrze, zawijałam w bandaże
i mocno chciałam, by w moich łzach
zardzewiało, rozkruszyło na drobinki.
nie uśmiechaj się, taka byłam.

wszechświat puchł, rozsądniałam,
ale wiesz, backmasking potwierdza,
że nic nie zwiodło na manowce.
okna wychodzą ponad dach.

[eka]

Okna wychodzą ponad dach bioreaktora, a za nimi podążają młode schody.
Powietrze mocno napiera. W tle, niedbale poukrywane, tańczą niewyraźne odbicia.
Patrzę na dzieci białej chmury i północnego wiatru.

Czekają na sandały, spod których bije blask.
To ten, który stworzył wszystko oprócz materii,
która go tworzy.

[Jana]

która go tworzy? To ściema
oprócz mnie nikogo tu nie ma
trwa wielkie solo Jany
wiem
cały ten dress - kod
jest w mojej głowie

[eka]

jest w mojej głowie
tak wiem, bezdźwięcznie stąpa
każde kolejne. jasne jest, ciemne,
szare lub złote, dobre i złe, lecz nic to...

w końcu je sobie przecież podplotę
(bardzo swoiście) półrównowagą
od pół przełęczy, na pół rozmyślnie,
półwertykalnie, ciut nieprzejrzyście,
byle odważnie.

połącz mnie szybko.

[tabakiera]

połącz mnie szybko z drugą połówką
co się odcięła - oby na krótko
bo zaraz uschnę bo zaraz zgniję
bo bez połówki jestem po szyję
wtopiona w szklankę pustą w połowie

cholera jasna może mi powiesz
jak żyć mam w półśnie będąc półmarą

przynieś kropelkę i klej

niezdaro