Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

szpilkę zatrudnij aniele

mój Boże, biedny balonik

z wielkiego zrobi się flak

to na nic, to kiepski świat

[eka]

– to na nic, to kiepski świat –
a on usłyszał i odrzekł tak:

w bezruchu szczęścia szybko bym zamarł
wy razem ze mną
trwałą podstawą jest ciągła zmiana
wpisany konflikt co ogrom scala
na wszystkich planach
najgłębszych tłach
zrozumiesz kiedyś gdy się postarasz
opuścić siebie opuścić mnie

odważną myślą wyjść poza krańce
potrafi każdy gdy tylko chce
i to jest właśnie naprawdę Piękne
przekroczyć Kres
zostawić siebie zostawić mnie

stamtąd dopiero
(tam gdzie nas nie ma)
siebie oceniać
oceniać mnie

[eka]

Oceniać mnie chcecie?! - ryknęła dzielna wesz.
Sorry, że czerepy zamieniam w obory, lecz gnidy
składać muszę i ciepłą krew pić, by być!
Niebyt nie wchodzi w rachubę.
Nie działam na waszą zgubę. Drapanie to nie tragedia.
Przyjmijcie, że rzecz powszednia.
Głów (i rąk) tak często nie myjcie.
Nie bójcie się mnie, hipokryci, nie bójcie.
Kochajcie szczerą wesz!
I nie banujcie.

[eka]

i nie banuj ciemiężców
za igrzyska im dziękuj
gawiedź nakarmiona
trup ściele się gęsto
nie wystarczy męstwo
plot i wulg odsłona
zaszczucia dokona

lub (co najmniej)
skutecznie zniechęci
opuszczą arenę mądrusie i święci
wzrok odwrócą tchórze
nieczuli zaklaszczą
(bo dla nich to tylko michałki opałki)
gdy laurowym wieńcem
będzie nagradzana z rąk samego cysorza
ich królowa weszka co pod grzywką mieszka
(brakuje uśmieszku?)

…. z nią

[tabakiera]

z nią słynnego ha ha
byś dobrze zrozumiał
że to taki żarcik

gwiazda ma dystansik

odbita w kałuży
w swej glorii się durzy

[eka]

w swej glorii się durzy
w końcu
lepsze to od burzy
niech więc sława służy
przez miesiąc przez wiek

[Jana]

przez miesiąc przez wiek
leżymy obok siebie jak dwa robaki
jak dwie mrówki.
nad nami noc
migają konstelacje

a my, przybici jak dwie główki
szpilki do miejsca na tej ziemi
nie śpimy

przez oczy szeroko zamknięte
zaglądamy w głąb siebie
z pytaniem

po co tu jesteśmy
i czy Bóg ma rację

[tabakiera]

i czy Bóg ma rację
czy zdaje relację
mu anioł czy bies

jak w tym niebie jest

i czy druga żona
tam cieniem się staje
czy może podnóżkiem

wraz ze swym przychówkiem

[eka]

wraz ze swym przychówkiem
do brzegu płyniemy na fali
czy rozbijając się w końcu
przeczuciem i lękiem
będziemy wiedzieli więcej

i czy Bóg ma rację
utajniając kolejną stację
a może teraz gdy piszę
właśnie śmieje się do mnie
- ech ty
wolna istoto
wierz sobie w nią lub nie

[tabakiera]

wierz sobie w nią lub mnie
skaczesz niczym ryba w sieci
męczysz ćwiczysz jak atleci
czasem wątpisz często marzysz
(z marzeniami ci do twarzy)

a podskoczyć możesz
jak karaś w jeziorze