Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

uporczywość pamięci która ostrożnie jak saper
na rękach przenosi mleczne grudy mgły
i w niecce myśli
– detonuje milczenie

bezczas w roześmianych rozbłyskach

– my –

niedokończeni

[eka]

niedokończenie potrafi zaskoczyć kreatywnością.
buczącym, szarym wirem wleciało przez okno,
zassało cenne (wciąż czytane!) książki,
by wypluć nad bagienkiem w lesie.

zanim białe kruki połknie leniwe błocko,
odwiedzą je tchórzliwe ropuszki, żółte motylki
i komarzyce, a ważki zobaczą w nich lotniskowce.

widzisz tę cichą, parującą wdzięczność okładek,
odkształcanych kartek, rozmazanych wyrazów?
przed długim końcem... (pozazdrościć!)
poczują się pożyteczne.

[eka]

poczują się pożyteczne choć nie naszą myślą
do końca objęte – nanoniebożęta
co z siebie rzecz i bezrzecz
wywiodły i wiodą

w to co realnie łączy
jak i stale dzieli

a po co

brakowało im spojrzeń
czasu i przestrzeni

[eka]

czasu i przestrzeni nadmiar
więc jaaazda!
w punkt
fuck!
zero
fuck!
miejsce nieurojone
parujące trzewia


grzeczniej bo chcesz wiedzieć nie chcesz i nie kłamiesz dno den gierka jesteś po to jesteś
by łacha drzeć z ciebie i dobrze zrobi kostucha zaproś wyręcz jak zwał tak zwał może
nie będziesz lub będziesz nie powiem wymyślając zero tam gdzie go nie ma
powołaliście mnie do istnienia
tok myślenia głupi
upi pi i i i

i znikł pan i się pojawi
kiedy w chichot
wpadnę
logiki

[tabakiera]

logiki warto się pozbawić
i życie niczym krowa trawić
kręcić jęzorem żuć i mielić
i z mlekiem matki się wybielić
i wybielonym bez logiki
spaść niczym śnieżek
na chodniki

że brudny?

bieli się tak jasno
że aż oślepia
jasność własną

[eka]

jasność własną chce ujarzmić
pod szerokim ukryć płaszczem
wciąż próbuje
kontrolować nadciśnienie
gdy od środka ją rozdziera

lecz szans nie ma
jasność rośnie a na końcu
w swym zasięgu przyćmi wszystko
już rozcina przestrzeń błyskiem
pali życie

szlocha
nie chce

[tabakiera]

pali życie

szlocha
nie chce
lecz popsuła już powietrze
oślepiła
zaślepiła

dla jasności

się spełniła

[eka]

Się spełniła przepowiednia (nigdy wszak się nie łudziła,
że ktoś/coś w tym ją zatrzyma), zatem mocno się rzuciła
(bo odważną prawdą była) w przepaść stromą,
niewiadomą.

Się zdziwiła, lecąc w dół, spada tylko prawdy pół,
więc uśmiecha się nieznacznie. Od całości oddzielona,
nie do końca jest spełniona.

[tabakiera]

nie do końca jest spełniona
ale chyba już zabita

rozerwała się kobita

[eka]

Rozerwała się kobita, w końcu łykend,
ląfrów smak. Jest armonia i artycha,
bajer w uszko sączy dziad.
Blatowanie z berbeluchą, ale czad!
W cherchel gładko seta płynie,
już pikawa fest jej bije.
Krew nie woda,
życia szkoda,
och, och,
ach!