Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

bardzo echologiczne fale
niestety
tu: od emocji odbijane
(i wcale cię za to nie winię),
są antonimem

autentyku – podpowiem – leku
dobrego na wszechdrwinę
zażywaj go raz na godzinę
ze szczerym uśmiechem
popijając rozgwieżdżonym mlekiem

[tabakiera]

popijając rozgwieżdżonym mlekiem twoją radę, Eko - podpieram się wiekiem
i cieniem żądz, nadzieją na to, że się stanie
to, czego chcesz. miłością i rozczarowaniem,
tym stekiem bzdur, co bywa pełnokrwisty
i stanem złym bez faktów rzeczywistych.

ironią czy uśmiechem czy też żartem
gasimy zło, a to jest tynfa warte.

a tynf co wart? - czy może być on lekiem?
nieważne to

co ważne?

być człowiekiem.

[eka]

być człowiekiem i nie pastwić się nad nikim
przyznaj – gdyby tak naprawdę było
wszystkim znośniej by się żyło

jest jak jest
od szydercy lepszy zwierz
kocur amstaf ptaszek myszka
przyjaźń z nimi nie jest śliska

kiedy umysł zajmie drwina
to upadku jest przyczyna
nie wie bowiem biedny kpiarz
że rujnuje własny(!) świat

gorszym widząc go i małym
w porównaniu do swych zalet
a ich żywot nie jest wieczny
przyjdzie okres niebezpieczny

lepsi będą w swej szyderze
czas urodę mu zabierze
starość każdą wenę skruszy
i prześmiewca sam się dusi

jeśli mądry... bardzo wcześnie
autodrwiny się nachłepce
a to bardzo niebezpieczne
bo przepustką jest do grobu

z epitafium
"odszedł młodo świat był przed nim”

gdyby drwiny nie wbił klin
między sobą i tym dreszczem
który rodzi się z zachwytu
(nad porankiem ważką dzieckiem...)

żyłby jeszcze

[eka]

żyłby jeszcze – chłonął czas (choć jak wszystko
kodem końca dla rozwoju naznaczony) złe i dobre
chwile w nim - nic dziwnego w przemijaniu
zmiany mieć i w pakiecie (wiem... bez sensu)
jeszcze chcieć

trochę jeszcze (może kapką dziką krztynką
zardzewiałą okruszynką) prawie być
jeszcze jeszcze jeszcze jeszcze
(-jeszcze- paszcze ma ogromne
ciągle głodne) no więc jeszcze
w tym skarleniu
happy end swój śnić

[tabakiera]

happy end swój śnić chce każdy
- ma być cichy, i odważny,
i spokojny i bezpieczny.

zerkam w stronę drogi mlecznej,
wiedząc, że nie cierpię mleka.

koniec w wieczność chcę odwlekać.

[eka]

koniec w wieczność chcę odwlekać
bo mi dobrze w znanym świecie
wiem kto knuje
bzdury plecie
skąd wypływa czysta rzeka
w szybkim nurcie radość chwili
choćby się wrogowie bili
wątek Laury czas zatrzyma
no i natchnie Cezarego
(nie okaże się lebiegą)
w pokoiku na przedwiośniu
piękne sny im będą rosnąć
koniec chwili chcą odwlekać...

nie przewróci kartki eka
od nawłoci czytać zacznie
z happy endem lubiąc baśnie

[tabakiera]

z happy endem lubiąc baśnie
wystraszyłam ja się strasznie
widząc prawdziwego Shreka
co na bagnach na mnie czekał

opadała mu powieka
gacie miał niezaciągnięte
mięśnie miałkie i napięte
brzydkie oczy uszy osła

gdy fantazja go poniosła
ruszył kłusem chyba ku mnie

wycofałam się rozumnie
i do dzisiaj jeszcze nie wiem
czy straciłam szansę w niebie
czy zyskałam cenny czas

a gnom uciekł w ciemny las

[eka]

a gnom uciekł w ciemny las
i w Kupały wnyki wlazł
troszkę nawet mi go żal
może serce jasne miał

oby kiedyś torfowiska
były mu jak cicha przystań

[eka]

były mu jak cicha przystań jak łożysko
z mgieł gdy ponaglane skurczem
wypada w obojętność
przezroczystą
a niebyt tuż za nią
jak za swoją panią hyc hyc

a kysz – niculkowi nawet z myślą
absolutnie nie po drodze
więc czym jest NIC
gdy być nie może

ktoś wie?

[eka]

ktoś wiesza zdobyte twierdze pod cirrusami
na ich haczykowatych przecinkach z kryształków lodu
huśtają się czarowne warownie
wietrzą
przeciąg jak strzał
na przestrzał rozpada się kurz i pajęczyny
cegły tracą zaprawę
fundamenty z natury dotknięte lękiem wysokości
wymiotują kamieniami – więc fosy smutne bo zasypane
nad nimi bezradnie zwisają mosty
które miały zwodzić
a teraz płaczą – tu zwykły deszcz
jest mostem
między niebem i ziemią