Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

oddaj czas
co płynie gładko
upust daj
bowiem niełatwo
rzucić wiek
w ramiona cudze

przeceń czas
pożyjesz dłużej

[eka]

pożyjesz dłużej
czas ci robi przelewy z konta Piękna
pożyczka
bez rat kapitałowych i odsetek

ale jeśli się boisz (każdy dług zobowiązuje)
wybierzesz Brak
a wtedy cztery kąty i piec piąty

neurony drżą
sapiens-rozumek czarną logiką
przybija pieczęć

geny śmieją się z ograniczeń
wtóruje im Betelgeza
ciekawe jak długo pożyje
w tej postaci

[eka]

w tej postaci – istny cud – wielokształt jednego korzenia
drzewo z pniem o IQ grubo ponad trzysta
rozchichotane pod korą
jedyny taki obiekt w przestrzeni osobliwej

oszpilkowane ulistnione lub nagie gałęzie
a każda doskonała w tej badawczej roli
przystaniesz w burzy
i nawet nie poczujesz

jak wchodzą pod korę w szczelinę w zakręty
roi ci się wtedy że gryziesz zimową szyszkę
smakujesz żywicę by z rozkoszą lepkimi palcami
rozrywać dojrzały granat i figę i śliwkę... jednocześnie!

a kiedy drzewo dobra i zła sprawdzi nasze możliwości
nieruchomieje w bezgłośnym chichocie
a my – zauroczeni - będziemy przy nim tkwić
jak kompost ukryty w cieniu

przed suszą

[eka]

przed suszą nie wypowiada z pokorą
nie uświęca tej jednej sylaby tak
jak to czyni porzucony pośrodku Atakamy
celebrant długiej samogłoski

z krtani przebitej kolcami
chropowatym językiem
przez spierzchnięte wargi
(lecz broń Boże bezwiednie i lakonicznie)

bolącym powietrzem usławia
/ deszcz /

[tabakiera]

/ deszcz /
jak kurtyna
krew
siąpić zaczyna
wiatr
efekt wietrzenia
zły

spadaj do cienia!

[eka]

spadaj do cieniasów jeśli drżysz przed nocą
w samym środku lasu
bez światła Księżyca i mrugania gwiazd
sam jesteś
a ciemność wylewa się mroczy
wypełniając ciszę swoją ciężką krwią

chcesz pobiec na oślep (bo cienias to zrobi
i nadzieje się biedak na jej ostre rogi) stop!
stop! światło mamy w głowie
weź głęboki oddech
przywitaj się z czernią
tyle w niej dobrego (nawet zło ukryje)
pogadaj przez chwilę

a może ci zdradzi gdzie w niej śpią motyle
lub spokojna myśl... wolne bo niczyje
jak ona i ja

[eka]

jak ona i ja też – niczym jeż
w metaforach (pod długimi igłami)
kładę wiersz

co ty wiesz – mówi jeż – ułóż też
tak jak ja ostry wers
najeżony męskimi rymami

że ty zwierz a nie wesz?
ech...
znów mi chcesz wyjść na deszcz?
ech...
weź mój miecz bij i siecz?

yes yes yes

[eka]

yes yes yes puchnie w oczach
prastarej ćmy-czartusi
jak ona płynnie
elokwentnie
lotem jednostajnie koszącym
doszarza rozpadliny umysłów
i z nimi się kocha
by rozdiablić nad krawędzią

od początku
ćmy były na twarzy przepaści*
później
w jej zimnych ustach


*Biblia Królowej Zofii (Genesis)

[eka]

w jej zimnych ustach nie daj się połknąć
czeluść wzbiera
pluje drwiną aż do słońca

nim śliski gejzer runie – zaczep się o rzekę
o świeży jej dotyk lub o zapach lipy
rój bez pszczół
suitę białych chmur
zawsze
o nie swój początek

i trwaj w tym gambicie trwaj bo lepiej rozpadać się
w zachwycie

[tabakiera]

w zachwycie wykopię
dołek
piękny żółty padołek
bez gleby czarnej
bez plonów marnych
bez nieba

dziś izolatki trzeba
dla piękna
dla ciała
dla duszy

gdy desperacją wzruszę
musi być cudnie
ślicznie
musi być nostalgicznie

w jasnej depresji
życie nam zniesie
jajo niekurze
duże i śliczne

bardzo echologiczne