Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

ona ciągle jest przed sobą
w czasie przyszłym dokonanym
ile jeszcze jego mamy

my przez niego pożerani
to co da się
pożeramy

[tabakiera]

pożeramy niezbyt chętnie
niezbyt czule
beznamiętnie
widmem czasu się odbija

komu głuche echo sprzyja?

[eka]

komu głuche echo sprzyja
ten z radością wciąż się mija

komu życie daje w zęby
ten (niestety) nie jest trendy

komu nigdy nie jest dobrze
niech się topi szybko w Odrze

komu dobro komu grzech
zamknij paszczę jeśli wiesz

komu nigdy nie jest dość
dusi w sobie szarą złość

komu ufać na tym świecie
wiem na pewno... nie poecie

[tabakiera]

wiem na pewno... nie poecie
dawaj wiarę i z umiarem
okaż zachwyt i uwagę
biorąc zawsze pod rozwagę
że poeta chimeryczny
ni wrażliwy ni logiczny
kłamliwy i nazbyt szczery

obcykane ma bajery

[Lucile]

obcykane ma bajery
amfibrachy trocheje i insze jery
choć ich nie uświadczysz dzisiaj
w mowie naszej potoczystej
ty współczesny wierszokleto je rozwijaj
w swej poezji wzniosłej uroczystej
aż nam zwykłym zjadaczom ciastek
zasiejesz do strofoid namiętności pierwiastek

[eka]

zasiejesz do strofoid namiętności pierwiastek
podlewając pochwałami grafomański kwiatek
alirycznych matek

na pewno

nauczysz formowania odrębnych wielotwarzy
dzikich bruzd którymi spływa
biały miód w półpłynnej sadzy

i zastyga

musisz zdrapać by odnaleźć twarde usta
chcesz to postaw nad screenami
czuły skaner... ale najpierw

zamknij bramę

[tabakiera]

zamknij bramę otwórz usta
żeby przestrzeń była pusta
by nie dało się przeskoczyć
ani we dnie ani w nocy
ani nawet o poranku
tego
co ukrywasz
w wianku

[eka]

w wianku smacznie śpią chrabąszcze
wije żmije złe robale
południca je dopieszcza
gdy ochotę ma na leszcza

jeśli nie zje – wiankiem stroi
nie policzysz jej amantów
dzielnie się paskudztwo dwoi
nażre mięchem krwią napoi

co zostanie psy rozwłóczą
nie pchać się do wianka kupą
czeka dramat brak wariantów
w splocie żmii nie ma żartu

[eka]

w splocie żmii nie ma żartu – obraz gada
zło w natarciu (burczytrujstwem dokreślone)
twój pochówek zapowiada

bo to wianek z rodu garot (w błysku prawdy
przed południem anormalnie upleciony)
nie wypadniesz z żmijotworu

nim zadławi wiarę przetnie
w dni jesienne czy też letnie
bez pośpiechu podduszając

aua... au... nie bądź zając – żagiew rzucam
rozpal wianek z czarnej łąki
sieć spopielisz

i pająki

[eka]

i pająki i biedronki znajdziesz w sercu dzikiej łąki
w czerwcu zawsze najzieleńszej
najsoczystszej
gdy po burzy bose stopy w niej zanurzysz
swój ślad gubisz – nagle pyłek
mniej niż gram

(tyle z siebie wtedy mam)

znikam między kolorami
zapachami z progu lata
jestem skłonem bujnych traw
ich melodią
ślizgiem wiatru
jastrun mi podbiera oczy
myśli wchłania chaber mak

a wiechlina szepcze miękko
połóż połóż się na wznak
weźmie ciebie Przestwór Wielki

oddaj czas