Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

skończoność końca i początku
rozdrapuje dumne ptaszysko
w odwiecznym gnieździe z popiołów

które dziś jest metaforą praw
pod batutą matematyki

to tak jakby na biały arkusz
powoli wylewać (aż do końca)
zawartość słoików z farbami
ja żółtą - ty niebieską

i zieleń

[eka]

i zieleń – najlepsza Interpretatorka
z kieszeni pełnej świeżo wyłuskanych znaczeń
wciąż dokarmia nasze słoneczne strony

na przedmowie ostatniego miesiąca lata
podkreśla linijkę jak zapowiedź obietnicy:
rzekę bez ujścia

[eka]

rzekę bez ujścia czujesz w sobie
nurt czerwieni
pulsowanie
cud

nie kończmy obiegu
nożem

[nie]

‎​🔪

W k̶w̶a̶n̶t̶o̶w̶e̶j̶ z̶u̶p̶i̶e̶, gdzie Waldeinsamkeit nuci,
‎Jorōgumo tka sieć z ekpyrotycznych przeczuć.
‎Komorebi przecieka przez fraktalne konary,
‎Na Gluggaveður patrzą skamieniałe kalmary.
‎
‎​Petrichor wstaje z popiołów roku 536,
‎Gdy słońce było plotką, a księżyc czarnym psem.
‎Tsundoku myśli piętrzy się na krańcach neuronu,
‎Camazotz wplata warkocze z k̶w̶a̶r̶k̶ó̶w̶ i z b̶o̶z̶o̶n̶u̶.
‎
‎​Sebnsi-ef, faraon o smaku zapomnienia,
‎Handluje cebulą, by zatrzymać bieg cienia.
‎Jego barka z papirusu, pełna aliquotów ciszy,
‎Płynie ku aspidochelone, co w próżni kołysze.
‎
‎​Penanggalan z głową od ciała odczepioną,
‎Śpiewa o saudade za formą utraconą.
‎(w Częstochowie)
‎Jej głos to epizeuxis szmeru i zgrzytania,
‎Jak Verschlimmbessern bogów w akcie stwarzania.
‎
‎​Na mångata z rtęci, gdzie tańczy Nuckelavee,
‎Gashadokuro składa hołd martwej murawie.
‎A ja, flâneur czasoprzestrzeni, w hygge absurdu trwam,
‎I słucham jak Bakku-shan wszechświat stroi się do zdjęć,
które nigdy nie powstaną.

[nie]

które nigdy nie powstaną
Ghohrr. Wylgnia.
Rdzożerny membrana nacieka
na Augenloch w tynku. Tam gęboflauta
gra sub-voce melodię z chrzęstu i żółci. Słyszysz?
To ten dźwięk-pasożyt, co składa jaja w przegłosie. Ja-gnijj.
​Kurwomechanizm / ss'skor.
Od niego gnijj-pępowina do chrzęst-larwy
w gardle. Karmi ją tym, co śniło się soli, zanim stała się solą.
Bezwargi mamrot ghul-ghul, a z pościeli
wykwita sal-fungus, grzyb o smaku zdrady.
​Utsuro-bune na ślinociągu. Smak gwoździa
pod językiem i nagle wiesz. Znasz język Ulg.
Język, którym śpiewa błona rosnąca na oku.
Język, którym oddycha pleśń w płucu dzwonu.
​Kalt-gnosis

Chthonichet-Finiglosa (fragment-7)
​<font size..glossa-reverb z abyssu<
​R'lyh-glottal. Iä! Iä! Oko-syzygia
w tempus-putamen. Gdzie fonem krzepnie w acherontyczny
, tam Yuqqoth-hapax toczy śluzopamięć przez horyzont.
​Phtgn-mnem.
​W cyklu wiecznym, rzeko-rzeki, toczy się ten sam
ouroboros-logorrhea— od aleph do kurwa do omega-ach.
Na brzegu, gdzie budzą się (wake), by utonąć
w chichocie-eonie, stoi On. Palimpsest-postać. Twarz jego
​Słowa-larwy (vermilingua) wylgają się
z czaszki oagathoth, tego obiektu-ślepego,
co śni sobie siebie nawzajem mi.
Tka on entropo-tren na krosnach z kośc
​Słyszysz? To <
ŠU-NIGIN<font> To pismo klinowe dla rzeczy,
które tylko pełzają.
To język, w którym "być"
rymuje się z "gniciem".
​<font size>...transmisja
​⦚⦚ ⨎ ⨂ ⦚⦚
​<br>
​░░▒▓█▓▒░░
​<br>
​║ ⦚ ⧰ ⦚ ║
⦇ ⦈
║ ⧱ ║
⦇ ⦈
║ ⦚ ⧟⧟⧟ ⦚ ║
​<br>
​█ █ █ ⨂ █ █ █

[eka]

​█ █ █ ⨂ █ █ █

..._ _ _...
hej o hej
idealna symetria w teorii bytuje
i nie gnije tam
bo nie żyje

jak myśl uwolniona z ciała
w płynącym krzewostanie
rośnie

[eka]

rośnie wrzesień na płowiejącej polanie
niedawno wyprosił stąd krzykliwe żurawie
ale już ściąga szlachetne byki i płoche łanie
na dymiące siłą surowe rykowisko

patrzę na lekkie stopy opatulone ciepłem
twojej uwagi i wiem dlaczego tak bardzo
chcą zostać na tej ubogiej ziemi
pokrytej miododajnym wrzosem

dobrze im tu

[eka]

dobrze im. tuberozy w słonecznym półcieniu
na ganku spływającym winoroślą. cichą muzykę
sfer rzadko przerywa świst politycznej jatki.
uśmiechy jak delikatny dotyk. słowa karmią
najczystszą głębię. czego chcieć więcej?

materii?
ona zabije.

[eka]

ona zabije i już nie pójdziemy brzegiem rzeki
jak dzisiaj słonecznym porankiem
odganiając kwanty

po nocnym deszczu musiałam zdjąć sandały
a ty śmiałeś się w ostatnich trawokosach
tego lata (czemu ścięte rośliny
tak pęknie pachną?)

wiesz, człowieku mój, już się pogodziłam
że częściej wygrywasz przed obliczem
Tadeusza Sz. - serio, bardzo się cieszę
z twoich zachowanych szans

w finale