Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

Księcia
ach, księcia - nie księciunia
chce dotknąć, chce objąć, chce ująć
swym wdziękiem każda,
no, prawie każda

dziewunia, ciotunia, mamunia.

a książąt brak na tym świecie.
Rzeknę, że w naszym powiecie
jest tylko prezesunio.

on nie chce być z dziewunią,
mamunią ani ciotą,
bo sam jest...

zgadnij, kto to?

[eka]

zgadnij, kto to?
Hm...
wynika z rymu, że jest...
idiotą.
Tu, wybacz, zaprzeczę,
bo przecież... miliony go kochają
i nienawidzą miliony.
Wobec tej prawdy, czymże jest brak
tradycyjnej żony?
Nietrafiony to zarzut, nieistotny fakt.

Ojczyzna mu Matką, z Narodem wziął ślub.
Cioty... dzieckiem niechcianym
(lecz niezabijanym!).
Książę polski, zauważ, demokratą wciąż.
Połowica Naród – dziewunie, mamunie i lewacka sucz –
nad kartką znowu zdecyduje:
tkwić z nim w związku?
Czy mu ty... sprać.

Czy powinien się bać?

[tabakiera]

Czy powinien się bać?
A czym strach jest, jak nie stanem
ducha?
Może czasem też zwierzęcym jest
odruchem?
Strach ma oczy wielkie,
ale ślepe,
on się rodzi wraz z człowiekiem,
gaśnie z wiekiem.
Człek odważny jest radosny, jest spokojny,
optymista nie szykuje się na wojnę,
lecz z uśmiechem los przyjmuje
lub z pokorą.

Tylko głupcy nic nie mogą,
bo się boją.

[eka]

Tylko głupcy nic nie mogą,
bo się boją – powiedziała,
w pysk mu dała,
nogą zatrzaskując drzwi.

Wierszy pisał po pięć dziennie,
słał jej maile, prosił: Uwierz mi
kochanie, jesteś moją weną,
moją damą,

chcę ci miłość dać.
Pani jego adres zdobywa, z nadzieją
przybywa, puka... słychać kroki...

drzwi otwiera poeta...

i słyszy kobieta:
Nie mogę, przepraszam,
ciebie trzeba się bać.

[tabakiera]

ciebie trzeba się bać
kobietko,
zwłaszcza jeśliś wierszokletką.
Kwiat, motyle, słodkie chwile
- w twoich wierszach ich jest tyle...
W prozie życia zwykły beton.

Jesteś zołza, jesteś mara,
ty chcesz chleba, ty chcesz soli,
ty chcesz domu i pieniędzy.
Mąż artysta żyje w nędzy,
osolone rany bolą.

Człowiek biedny żyje solo,
podczas gdy zołzy swawolą
z tymi, co po miejskim bruku
idą twardo, lecz wśród huku
huczą głośniej, niż fabryki.

Szkoda słów na twe liryki
babo wredna, piękna babo.

Idę zemdleć, bo mi słabo.

[eka]

Idę zemdleć, bo mi słabo.
Wrrrr...
Co?
Coś powiedział, poecino?
Że jak piszę?
Pragnę kogo? Czego chcę?
Idź do diabła... z kim? Idioto,
twe marzenia spełnić chciałam.
Stać mnie było i kochałam, teraz...
mdlej.

I nim go spoliczkowała,
pokazała:
wyciąg z konta (trzy miliony),
kart z piętnaście
(wszystkie złote),
portfel z upchaną gotówką,
dowód, że jest rozwódką,
łańcuszek platynowy wokół zgrabnej kostki...
i chyba przez te drobnostki
jej poeta zbladł,
zawału dostał

i padł.

[tabakiera]

i padł na glebę bez zmysłów,
i czekał, i czekał, i wyśnił,
że obok padła też ona.

i wpadli sobie w ramiona,
żeby zapomnieć o troskach,
o tym, że ona nie boska,
a życie to nie komedia.

nie wierzysz?
to przejrzyj media.

[eka]

nie wierzysz?
to przejrzyj media.

Nie zajrzę. Wierzę, więcej,
innej prawdy znać nie chcę.
Naiwna jestem. A oni?
Byli sobie pisani. Poeci:
Izolda Bogata i Tristan z Targówka
jak legenda nówka,
a życie jest sztuką realną,
pst, pst...
– the end –
pod poezją

śpią.

[tabakiera]

śpią motyle bo już lato się skończyło
jesień żółcią i czerwienią drażni oczy
straszy bielą zła kostucha
śpią skrzydlaci
snem spokojnym ale czujnym
aby wzlecieć
gdy przylaszczka szepnie wstawaj
im do ucha

[eka]

im do ucha wieczność zakropliła rytm
a rytm to poezji muzyka
stąd słyszą

jak w strunach ciemności i światła
do każdej strony
prostują się i gną drobinki życia

różnobarwne ukwiały
w gamie dźwięków i liter
wersy zapisane