Echo obcych wspomnień część 1

[Baska. S94]

Witajcie!
Zapraszam Was do mojego świata, w którym może okazać się, że to co przeżyliście, nie do końca jest Wasze.
Oto pierwszy fragment książki, nad którą właśnie pracuje - "Echo obcych wspomnien"

Mieszkanie było miejscem ukojenia I błogiego wyciszenia — przynajmniej tak mi się wydawało. Jasne, niewielkie. Pachniało starymi meblami i waniliową świecą.
Ale pewnego dnia, gdy zaczęło się wszystko psuć, ta cisza i spokój nagle zniknęły.
Wszystko to zaczęło się dużo wcześniej. Może z trzy miesiące temu? Najpierw były drobne przebłyski — obrazy, które pojawiały się w mojej głowie, choć nie potrafiłam ich sobie przypisać. Dłoń zanurzona w wodzie. Zapach zgaszonej świecy. Głos dziecka, mówiący do kogoś „chodź już, bo zamkną”.
Początkowo myślałam, że to resztki snów, które przenikały do dnia. Ale było ich coraz więcej. Czasem zjawiały się tuż przed zaśnięciem, czasem w trakcie zakupów, w tramwaju, pod prysznicem. Przychodziły jak migawki z czyjegoś życia, niepowiązane z moim.
Potem pojawił się zapach — ziemisty, wilgotny, jak powietrze po burzy, kiedy ziemia paruje od deszczu. Tylko że na zewnątrz było sucho i duszno, a powietrze stało nieruchome od kilku dni. Ten zapach otulił mnie niespodziewanie, wywołując niepokojące wspomnienie, którego nie potrafiłam umiejscowić.
Kolejne obrazy zaczęły pojawiać się jak klatki filmu — krótkie, ulotne sceny innego życia. Innego dzieciństwa. Innego domu. A potem… wizja brutalnego morderstwa. Mężczyzna klęczący na ziemi, zakrwawiona twarz, nóż błyszczący w bladym świetle latarni. Obraz tak realny, że niemal mogłam usłyszeć echo jego krzyku.
Nie potrafiłam zrozumieć, czy to sen, czy jawa, czy może moje myśli wymknęły się spod kontroli.
Usiadłam w kuchni przy stole. Włączyłam telefon, a na ekranie pojawiła się wiadomość:
„Widzisz to, co ja. Ale nie powinnaś.”
I wtedy poczułam, że mój świat przestał być mój.