Wielka księga żuli

[Marcin Sztelak]

Spisana w odwiecznym miejscu spotkań, uświęconym przez pokolenia. Tu wciąż brzmi echo toastów dla uczczenia życia i śmierci. Wśród szkła trafiają się porzucone szanse, bo jakoś tak wyszło, zresztą było po drodze, nogi same niosły.
Zadomowieni na marginesie nie mają pretensji, byleby jakieś grosze i nieprzesadnie dopalony pet. Można też co nie co wrzucić na ruszt, ale bez obżarstwa, przecież to grzech. Albo coś w tym stylu, kto by tam pamiętał pierwsze w życiu przestrogi. Lepiej snuć opowieść, o tym, o tamtym i czasami o sobie.
Nic to, że bolą nogi i ziąb skoro wystarczy głębszy łyk I już w porządku, ales gut. Niekiedy człowiek zatęskni, za matką, dzieckiem, dziewczyną, lecz to trzeba zapić jak najprędzej, takie wspomnienia swędzą bardziej niż brud.
W końcu nadchodzi pora na sen, byle gdzie, jak najkrócej, aby nie przegapić bezcennych chwil, które przepływają wartką strugą przez gardło. Jakby doszło do ostateczności kompania wzniesie szkło, na pohybel I wieczny spokój.

A księga wciąż nie zapisana do końca, czekają stronie stęsknione nowych opowieść, nawet jeśli wszystkie o jednym.

[lczerwosz]

No właśnie. Ale jak to jest, że ten sam środek jest równie pożądany przez biednych i przez bogatych, stresy i beznadzieja prześladuje wszystkich i nie zaznają szczęścia, a jeśli, to go wnet rozpirzą. Może chodzi o wspólne przeżywanie emocji, nawet negatywnych. Do tego konstrukcja zwyczajów, praw, sposobów świętowania, celebracji, która nagle zanika, gdy próbujemy spełniać toasty na przykład mlekiem.

[tabakiera]

Wielka księga dżungli, wielka księga żuli.
Czy wszystkie opowieści o jednym?
Być może, ale przecież każda inna.