Unisono

[Marcin Sztelak]

Warstwami osiadasz na wargach, księżyc wyzuty z tajemnic chowa się w nowiu, kroki milkną niepewnie otulone liśćmi, szelestem wyznaczają kres jesiennych pełni. Łuki mostów rzedną we mgle, pierwszy mróz spina przechodniów w szpalery wśród drzew.
Z niespełnienia spijam ostatnie krople twoich warg, nawet jeśli nasze oceany utraciły lśnienie skurczone do słów i zmiętej pościeli. Srebrzę się z wolna – zimno, więc usprawiedliwiony wsłuchuję się w ciszę on-line.
Później wysyłam skróconą poezje zgodnie z wymogami operatora, a ty nadal wierzysz w lepszy smak kawy w Paryżu, szczęśliwe zakończenia bajek. Te drobne kłamstwa wymuszają uśmiech, nieważne, że już na wpół zimny. W końcu inaczej nie wypada stojąc jedną nogą w grobie, mniej więcej od wczesnego dzieciństwa.

Łykamy wspólną samotność jak eucharystie, śniąc dobre puenty na jawie ciągniemy opowieść nie chcąc być ledwie posłowiem sentymentalnej ramoty.
Na niechlujnej kartce wciśniętej w szparę okna lub powiek.

[eka]

śniąc dobre puenty na jawie ciągniemy opowieść nie chcąc być ledwie posłowiem sentymentalnej ramoty.

Całość bardzo dobra, dopracowana, a ten cytat ze mną zostanie na długo.