Luśka czyta Szekspira (2)

[Lucile]

Jedna taka Luśka czytając Szekspira,
niedole wrażliwej Ofelii odkryła.
Głęboki żal niebożęcia,
pięknej panny do wzięcia.
Hamlecie, nie żal ci? To nie była ździra!

---
LuBe
siedem, osiem,
dwadzieścia dwadzieścia

[skaranie boskie]

To nie była ździra!

Nawet, gdyby była... Coś i mówi, że ten Hamlet nie jeno odnośnie życia miał dylemat. Do życi też go niezbyt ciągnęło...
Może, gdyby ona Ofelio na imię miała...

[Lucile]

Nawet nie staram się zrozumieć Luśki czytania Szekspira. Nie mogę bowiem wyjść z oburzenia, jak można tak strywializować wielką literaturę. Na dodatek ona twierdzi, że i owszem, zdarzają się w tej światowej sztuce fajne kawałki, ale bardziej przemówiłaby – przynajmniej do niej – gdyby np. tego całego Szekspira podać w formie komiksu, czy choćby disco-polo: „Niechby wyśpiewał go swym przecudownym, aksamitno-zaśpiewnym głosem (w cudzysłowie, bo to jej słowa) niejaki Zenon M”. „To byłoby doprawdy cóś, i do mnie by przemówiło całą sceniczną prawdą, tak bliską życiu milionów fanów”. Znowu cudzysłów, bo to także jej słowa.

I jeszcze stwierdziła, że powinnam być z niej dumna, że w ogóle zechciała sięgnąć po te zamierzchłe dzieła oraz wyartykułować swoje cenne, oryginalne przemyślenia i wnioski po przeczytaniu tych wierszowanych ramot.

No cóż, są tacy, którzy mają alter ego dokładnie takie, na jakie zasłużyli.
Rzekłam.

[skaranie boskie]

Przez te oczy, te oczy szalone... pozieleniałem!