Arkadia

[jabberwocky]

Faun za nimfą biega w lesie,
ona udaje, że ucieka,
że przerażona lecz śmieje się
raz się oddala, a raz czeka.
Faun uwielbia tę zabawę
biegnie jakby od niechcenia,
nimfa odbiega i przystaje
uśmiecha się ale nie daje…
Tu drzewo rzuca trochę cienia
i wciąż wilgotna mokra ziemia.
Wtem krzak w pobliżu się rozchyli,
jakiś kudłaty łeb wychyli
i bożek Pan naraz się zjawi
niezwykle chętny do zabawy.
Sięga po fletnię aby zgrać
lecz nagle łapie go podagra,
uśmiecha się z zakłopotaniem
bo mimo, że jest tutaj panem
wie, że gdy minie tylko chwila
będą tu mieli i Satyra.
Ten obudzony w ciągu dnia
bukłak opróżni aż do dna
po czym przeciągnie się leniwie
zrzucając liście i igliwie.
Wnet przystępuje do zabawy
choć ma cokolwiek sztywne stawy
lecz trafia się niezwykła gratka
- tunika nimfy sięga zadka
i w biegu się podarła nieco,
widać co nimfa ma pod kiecą.
Nim słońce opuści nieboskłon
będą się tutaj bawić bosko,
brakuje tylko Apollina,
placka, oliwek no i wina.
Beczkę przyniosą centaury
chociaż kulawy jest niektóry
i szaleństwom nie będzie końca
aż do wczesnego wschodu słońca.
Uwielbiam takie arkadyjskie
zabawy, żarty nieco świńskie
bo choć już jestem starym prykiem
ogromnie tęsknię za antykiem.

[eka]

bo choć już jestem starym prykiem
ogromnie tęsknię za antykiem.