Limeryk autoironiczny z rozbudowanym komentarzem, czyli poemat z muzealnej gabloty

[Lucile]

pewna wiedźma z Krakowa nie stara nie młoda
o jej wdziękach cicho sza nawet gadać szkoda
absyntem częstowała
mordownika dodawała
lecz na tamten świat odsyłała jej uroda

Kiedy urodę wiedźmy kontrowersyjną
na warsztat wzięli uznani badacze,
zniesmaczona, znawców sztuki wyrokiem
zareagowała niemym płaczem.
I niby uczona, niby taka mocna
a potraktowała ich tojadu mrokiem.

W dyskurs z taką się nie wdawaj,
co lubi muzealne kurze: sztuki i wiedzy,
bo możesz utknąć na wątpliwości miedzy,
gdzie trafisz na różnych zagwozdek nawał.

Nie wiedzą bowiem tego najtęższe umysły,
nie ogarnia umysł, nawet ścisły,
czasami tylko jakiś człek szalony
nagłym chwilowym przeczuciem trafiony,
zabłąkawszy w rzucany przez arkady cień,
zdumiony oceanem pasji bez den
spróbuje naparstka tej dziwnej magii
i nieuchronnie… dostanie zgagi.

A ona tańczy zachwytem natchniona,
ni to kobieta, ni to dziwożona,
czasem piruety wykona nieduże
i wróci do gabloty, bo lubi uniki,
choć ty dziwisz się grą jej mimiki.
I przy wybrzmiałych historii wtórze
przechowa eliksirów antałki, pełne czułości,
chcesz znać przepis… po odpowiednim wpisowym służę,
jednak bez gwarancji, czy nie dopadną cię mdłości.

A morał panowie jest taki;
czy to wiedźma, czy zwykła baba
powątpiewać o jej urodzie nie wypada