Nebbia*

[alchemik]

Przedwcześnie bo przed wrześnie
śnię
a jeszcze sierpem tnę
stopę ukochaną
raz dwa trzy
siedem osiem
pająków nie znoszę

uwolnią się za chwilę
zaś przemierzając milę
za milą jesień
i z czego tu się cieszyć

babie lato omota
kota i myszki
w kompotach zaś zaległe
nasiona
miłości niemal spełnione
w kompoście
spulchnionym gnoju

czerwie zmieniają odzienie
choć czerwiec
od dawna drzemie
umarł w kółeczko
hej lato!
brzuchate przy nadziei
mniej kiedy spełnia się
Luna

jeżeli wzgardzi niech splunie
deszczami i orzechami
pioruny łaskoczą gdy kocham
czasami

tak tęsknię za mgiełkami
znad krakowskiego kopca
do Krakowiaka hopsa
woła Pomorzanin

i tylko dla Niej taniec
i jednonogi tętent
wgłębianie się w opary
dosięgające Pięter.

wciśnij
Esc lub Enter?!

[szczepantrzeszcz]

Inne jesienie, kiedy po wakacjach do szkoły wracałem, inne studenckie jesienie, jeszcze inne, kiedy po wakacjach dzieci do szkoły wracały.

Obecne jesienie różnią się od tych, co powyżej.

Świat się nie zmienia, jednak z upływem czasu to samo widać inaczej.

Twój wiersz jest sumą wszystkich jesieni.

[Lucile]

przemyślenia prawie już wrześniowej mgiełki snującej się po Wawelskim Wzgórzu

już sama nie wiem czy smogiem (smokiem) jestem
czy mgielnym widmem
łakomie oplatającym niewinnych czarodziei

bywają dni gdy pachnę piżmem
wyznacznikiem złudzeń i beznadziei
a może tylko porywem - wiatru bezszelestem

[alchemik]

Jestem

tą morską bryzą
która śni do Karpatów
a na Kaszubach zamiera
dalej na czubkach wierszy
jak na palcach

dziesięć musi wystarczyć
choć nie rozwieje
smoczych oparów
inkantacje czarodzieja
zbierają piżmo

prawie dotarło w kujawskie
rozbieram
wybieram
alchemicznym kamieniem
z zestalonej mgły
podpieram się jak laską

bywam

bywaj i Ty
jeśli nie tu
to choćby teraz

czy można się spełniać w muzeach?

[Leon Gutner]

Całość i ostatnia strofa miodek szczególny .
Ale entery i escepty już nie potrzebne jeśli chodzi o on my way

Z przyjemnością L.G.

[alchemik]

Lwie, ogromnie się cieszę, kiedy ktoś tak dystyngowany jak Ty, rozumie, że nie potrzeba sonetu ani innej formy zamkniętej, aby rozsiewać rymy.
Ja też, Lwie, rozumiem wagę rymowania. Uważam, że to podstawa naszej poetyki. Zabieram się za wiersze białe i wolne, tylko, dlatego że przeszedłem szkółkę rymowania.
To szkółka jeno.
Ale tyle osób podaje się za poetów nie potrafiąc sklecić choćby jednego wiersza w formie wiązanej. Wiele z nich ma talent. I szkoda tego talentu. Zawsze będą okaleczeni.

Entery i escepty są niejako poza wierszem. Nie są skierowane do Ciebie.
To ukierunkowana transmisja.
A osoba, do której jest skierowana, potrafi ją odczytać.
Jeż do Lwa.

[Lucile]

czy można się spełniać w muzeach?

W muzeum, jak w mauzoleum
kurz, papcie i gumoleum.
W gablocie resztki zapomnienia serum,
po którym myślami wracasz do liceum.
Lecz nikt tu nie zaśpiewa Te Deum.

A więc gdzie, gdzie szukać panaceum?

[alchemik]

A ja myślę, że dla Ciebie, Lucia, muzeum to salon myśli transcendentnych. Niby miejsce pracy, ale to chyba praca, którą kochasz.
Zażartowałem o tym spełnianiu. Ale to miał być żart, który daje do myślenia.
Przeciętny zjadacz chleba, odwiedza muzeum od wielkiego dzwonu. Najczęściej z wycieczką. Dla niektórych jednak muzea to świątynie. Nie czci tu się Boga, bądź bogów.
To miejsce, gdzie kipi historia. Eksponaty uświadamiają nam jedność czasu i to co nazywamy postępem. Narzędzia lub sztuka. Obrazy ewolucji. Dla niektórych to oszałamiające. Pewnie się zdenerwujesz, gdy nazwę Ciebie kapłanką takiej świątyni.
Wznoszę Te Deum.
Pewnie i panaceum ukryte jest w eksponatach alchemicznych.

Jerzy

[Liliana]

Ciekawe igranie słowami, ciekawie rozrzucone rymy. Podoba się.