nostalgia

[jabberwocky]

Lubię to proste, chłopskie życie
choć prymitywne jest na pozór,
kąkole co tu rosną w życie
i swojski aromat nawozu.
Brzęczenie pszczół w pobliskim sadzie,
trzmiele z futrzaną śliczną dupką
które ostrożnie palcem gładzę
gdy tu przysiądą choć na krótko.
Zawsze wracałem do Ojczyzny
choć wszędzie radzę sobie nieźle
bo tutaj dziewki bez bielizny
biegały boso w samym gieźle.
Dziś nie ma tutaj śladu strzechy,
wszędzie króluje sześcian polski
i nowy ksiądz osądza grzechy
mieszkańców wciąż tej samej wioski.
Lasów ubyło, droga nowa
już zastąpiła tę dziurawą,
szersza i gładka, asfaltowa
i czapli nie ma już nad Rabą.
Nie ma jałowców ani krzaków,
maliniak zmarniał, już nie rodzi
nie widzę tu wiejskich dzieciaków,
z grzybami też nikt nie przychodzi.
Dziwna nostalgia mnie ogarnia
za tamtym czasem tak odległym
gdy u sąsiada stały żarna
i baby pszenną mąkę mełły.
Rzeka też płytsza się wydaje
choć nadal zimna jak cholera,
nurt zatrzymuje się, ustaje
i wszystko zdaje się umiera.

[Olgierd Jaksztas]

Podoba mi się, szczególnie "rosną w życie", bo odczytałem zrazu że w co? w życie... Dupki trzmieli, mełły... Bardzo swojskie.
Pozdrawiam

[eka]

Rytm tu i ówdzie pada, ale całość niezła.

[Leon Gutner]

Miłe do poczytania.

Przyjemnie odczytane L.G.

[szczepantrzeszcz]

i wszystko zdaje się umiera.

Jabber, wszystko umiera w nas i umrze wraz z nami. Optymiści nazywają to rozwojem, pesymiści starością.

Ech, ten odwieczny problem z akceptacją przemijania.

PS.
Miejsc, gdzie króluje sześcian polski jest z każdym rokiem coraz mniej. Dobrze to czy źle?