Maska rada

[tabakiera]

W moim mieście arlekin tuli się do szyby,
po policzku łza spływa – odłamek kryształu
pieści maskę woskową albo z twardej gliny.

Rozpacza głupi pajac, bojąc się godziny,
gdy przyjdzie twarz odsłonić – bezczelnie lub śmiało
w moim mieście arlekin tuli się do szyby.

Czy to sen, czy na jawie toczą się te dziwy?
Czasem rządzi zaraza, zbyt wiele się stało,
by zrzucić maski z wosku albo z twardej gliny.

Chciałby przenieść się nocą do swej Kolombiny,
lecz morowe powietrze drogi poplątało…
Płacze biedny arlekin, tuląc się do szyby.

Powszechna maskarada, co by było, gdyby
wyłączyć straszną ciszę, w tańcu pójść na całość,
depcząc maseczki z wosku albo z twardej gliny?

Danse macabre uderzył w sobie znane tryby
- w korowodzie równości miasto odrętwiało.
Przerażony arlekin tuli się do szyby,
niszcząc maskę woskową albo z twardej gliny.

[lczerwosz]

A jak opadną maski. Strach się bać. Może niektórzy mają podwójne. Z nylonu, jedwabiu i sztuczną skórę. Przyszywaną, albo na zamek błyskawiczny.
Czy ten zwariowany świat jest normalny właśnie? Moja rada - maski rada, trzeba się przed nim stale maskować. I bez przytulania, nawet do zimnej szyby.

[eka]

Mądra villanella! Emocjonalna i bardzo dopracowana kompozycyjnie w treści i budowie.
Biedny Arlekin. Nie ma prawa bytu w komedii dell' arte, już wszystko narzucone, zero wolności.
Wszyscy w maskach - jakby pośmiertnych.
Maski - temat niewyczerpany w literaturze, a tu w codzienności pandemicznej. Dotknęłaś wielu punktów, szacun.
Bardzo dobra robota, Tab.

[tabakiera]

Leszku i Eko, dzięki.

[Lucile]

Maski, maski, maseczki - temat aktualny prawie od roku. Podoba mi się Twoja transformacja tytułu „Maska-rada”. Od razu nasuwają się różnorodne skojarzenia i pod powiekami przesuwają obrazy – od potraktowaniu tego tematu w mitach (atrybut muzy Talii), starożytności (rola maski w teatrze greckim), przez komedię dell`arte, aż do koroniastego danse macabre obecnych czasów. No i jeszcze gdzieś pobrzmiewa „Bal w operze” Juliana Tuwima, nie wspominając o klasycznym japońskim teatrze No, czy maskach z karnawału weneckiego. Rozrzut ogromny, przez stulecia, geografię, kulturę i tradycje.
Czyli już na samym początku ruszyła lawina skojarzeń.
To duży plus.

U mnie w tych skojarzeniach na pierwszy plan wysunął się nieco inny, bardziej tragiczny wątek związany z maskami. Mam tu na myśli… maski pośmiertne. Swego czasu, tworząc wystawę o Fryderyku Chopinie, wzięłam do ręki jego maskę pośmiertną. I nie chodzi mi o tę powszechnie znaną, porcelanową, wg J.B. Clesingera (męża Solange, córki George Sand), ale o tę pierwszą, gipsową, sporządzoną tuż po śmierci wielkiego kompozytora, czyli tę, która bezpośrednio dotykała jego twarzy. Zastygł na miej grymas śmierci. Wstrząsające przeżycie obcowania z tym niezwykłym przedmiotem. Ból spoglądania na „odcisk” zapadniętych policzków, nadmiernie wyostrzonego nosa i śmiertelnie znużonych ust. Niemalże namacalnie poczułam chłód śmierci. Teraz, ilekroć zakładam obowiązkową maseczkę, zawsze widzę, tę, która (wg mnie) niemalże przechowuje ostatni oddech Chopina.

No i oczywiście, nie potrzeba żadnych atrybutów, by człowiek swoją twarz przyozdobił w maskę. Ogromną ilość masek. Truizm, ale jakże aktualny, w zależności od potrzeb możemy je zdejmować, jak warstwy cebuli.

I tyle w nas szczerości, co kot napłakał.

Wielkie dzięki, Tab…, za spowodowanie „osuwiska” skojarzeń, refleksji i wspomnień po przeczytaniu Twojego wiersza. Dodatkowo - a może przede wszystkim - wybrałaś dla niego trudną, wymagającą, klasyczną formę villanelli.
Szacun.

Pozdrawiam
L

[tabakiera]

Lucile, serdeczne dzięki za obszerny komentarz i podzielenie się wspomnieniami oraz refleksją.

[Leon Gutner]

Nie jest to moja ulubiona forma ale nastrój jaki stworzyłaś wersami absolutnie mi odpowiada.
Dlatego z przyjemnością.

Ukłony L.G.

[tabakiera]

Dzięki, Leonie.
Czasem lubię pobawić się formami, które trzymają za pysk.
Żeby sprawdzić, czy dam radę.
No i tu akurat mi do treści villanella pasowała.