kac

[tabakiera]

moje miasto zawiane, w słońcu lśnią odłamki
po wczorajszej libacji. brak szkła, brak bajarzy,
stukają buty kobiet w twardej wyobraźni,
ona nijak nie może w wrak się przepoczwarzyć.

zasnęło tętno miasta upojone pustką,
huczy cisza, pękają z samotności szyby,
mury stoją jak stały - murem za historią,
która dziś histerycznie bije nas po twarzy.

budzę się z przebudzenia, zasypiam z przespania,
coś umknęło, coś spadło, coś się nie potoczy,
prawda kłamstwo oswaja, gwiazda noc zaciemnia,
Ziemia plonie ze wstydu, patrząc w boskie oczy.

[lczerwosz]

Może we wrak byłoby lepiej, wtedy bez ona. Potop i inne klęski były za karę. A teraz podobno ostrzeżenie tylko.

[tabakiera]

Leszku, no co Ty.
Nie rozpatruję wydarzeń w kategorii kar lub ostrzeżeń boskich.
Pisząc "boskie" miałam na myśli też piękne.
Albo oczy sumienia.
Albo oczy Słońca.
Albo w oczy kosmiczne...
Albo w oczy największej Prawdy.

Wiem, słowo "boskie" być może nakierowuje na tematy biblijno-religijne.
Prawo czytelnika.

Twoja propozycja zmiany nie pasuje mi brzmieniowo i rytmicznie.
Ten "w wrak" mi leży.
Właśnie brzmieniowo.

Dzięki wielkie.

[lczerwosz]

wewraki rozumiem
boskości też, wirus koroniasty jak ogoniasty
diabeł

[tabakiera]

[Lucile]

Okolicznościowy, ale bardzo dobry wiersz, a te wersy szczególnie:

mury stoją jak stały - murem za historią,
która dziś histerycznie bije nas po twarzy.

budzę się z przebudzenia, zasypiam z przespania,
coś umknęło, coś spadło, coś się nie potoczy,
prawda kłamstwo oswaja, gwiazda noc zaciemnia,
Ziemia plonie ze wstydu, patrząc w boskie oczy.

Takie pisanie do mnie przemawia. A skoro przemawia, to nieuchronnie wiedzie mnie w inne dziedziny sztuki, poszukując paraleli, odniesienia, wyjaśnienia, dopowiedzenia. Czasami są to skojarzenia nieoczywiste, ale mnie układają się w jakąś sensowną całość. Tak było i w tym przypadku, Nie dawało mi spokoju to bijące z tekstu przygnębienie, niepokój, a nawet wszechogarniająca beznadzieja - czy nie ma dla nas ratunku? Nie byłabym sobą, gdybym nie szukała pozytywów i kropli optymizmu. Nieoczekiwanie dla samej siebie, rano, tuż po przebudzeniu, a może nawet na granicy snu i jawy, wyświetlił mi się pod powiekami pewien obraz - na pozór całkiem nieoczywisty w przyłożeniu do wiersza - jednak, kiedy to przemyślałam - słuszny.

To obraz przedstawiający pewną scenę ze Starego Testamentu: "Hagar i anioł". Dla przypomnienia: Hagar, nałożnica Abrahama (egipska niewolnica jego żony Sary) urodziła syna Ismaela. Wygnana, razem z synem, błądząc po pustyni, straciła nadzieję na uratowanie. Zrezygnowana, pogodzona z losem, położyła dziecko pod krzewem i odwróciła się, nie chcąc patrzeć na jego śmierć. Płacz dziecka usłyszał Bóg. Zesłał anioła, który ukazał Hagar źródło wody - tym samym ocalenie przyszło w ostatniej chwili.

Sam obraz, namalowany na klonowej desce, niesygnowany, pochodzi z połowy XVII wieku, prawdopodobnie z Włoch i znajduje się w zbiorach Muzeum UJ Collegium Maius.

I tak mi się te puzzle ułożyły - akurat przypomniał mi się obraz namalowany właśnie w Italii oraz niosący przesłanie nadziei - nie ma sytuacji bez wyjścia.

Doroto, mnie "w wrak" tym kontekście nie razi.

Trzymajmy się i róbmy swoje
L

[tabakiera]

Trzymajmy się i róbmy swoje

Jak najbardziej.

Dzięki, Lucile za piękny i inspirujący komentarz.

[Leon Gutner]

Mniej inspirująco ale za to z pewnością powiem że to dobry wiersz i odczytał się świetnie.

Z uszanowaniem L.G.

[tabakiera]

Leonie, bardzo dziękuję.

[skaranie boskie]

Jedno zacięcie przy wraku, poza tym płynnie.
Wiersz przemyślany, dobrze dobrane słowa. Właściwie to nawet mogę nazwać zabawą słowami.
Mnie się podoba, nawet bardzo.