Świątynie Jeruzalem

[abandon]

.
Chociażbyś nawet duszę diabłu sprzedał,
imienia przodków wyrzekł się po trzykroć,
zawsze po starej przyjdzie nowa bieda –
uschnie w samotni, to co kiedyś kwitło.

Gdy już wyczerpiesz kredyt zaufania,
który stanowi wartość samą w sobie,
w worku pokutnym chodząc na kolanach,
piekielnym mękom nie zdołasz zapobiec.

Lecz po co dzisiaj przywoływać duchy,
kamiennych tablic uczyć się na pamięć?
Na głos proroków lepiej zostać głuchym,
niż ślepo wierzyć, że umarły wstaniesz.

Na gorzkie żale pewnie nie odpowiesz,
żeby jak co dzień zbudzić się o świcie.
Nierozgrzeszona pozostanie spowiedź
z tego, co było zmarnowanym życiem.

Niełatwo będzie ślad po tobie znaleźć,
gdy nie zostanie kamień na kamieniu,
czas bez wahania zburzy Jeruzalem –
świątynię ducha, jakby innych nie mógł.

[lczerwosz]

Źle było, źle będzie, w Polsce zawsze i wszędzie. Z tego prosty wniosek, że Boga ni ma.
Wszakże mówi się, Boże, spuść nogę i kopnij. Zainterweniuj. A tu nie ma sprawstwa żadnego.
Owszem, jest sprawstwo, plaga koroniastego (od ogoniastego, ten chyba jest).
Poważne wątpliwości i od razu taki manifest.

[Leon Gutner]

Temat Leo odległy ale to dobrze złożony uformowany i napisany wiersz. Czytało mi się przyjemnie.

Z uszanowaniem L.G.

[skaranie boskie]

Mnie dla odmiany temat bliski, choć z przesłaniem nijak się nie utożsamiam.
Co innego forma, ta jest wręcz idealna. Aż chce się czytać i... przejść do polemiki.
Tę bym jednak wolał poprowadzić w zupełnie innym miejscu. Jeśli wola, zapraszam do pokoi dyskusyjnych.
Pogawędzimy sobie przy