W teatrze niezapomnienia

[abandon]

Chciałeś jak aktor fikcją się zasłaniać,
pustej widowni recytując wiersze –
myśli zebranych nocny monodramat:
czas uwięziony w świecie unicestwień.

Improwizacją pofrunąć bez skrzydeł,
przed samym sobą wylewając żale,
lecz mimo starań, wciąż nie potrafiłeś,
ukrytej w słowie boskiej cząstki znaleźć.

Kwestia za kwestią, jakbyś kulę toczył
między aktami opuszczanych kotar,
czekając, kiedy strach ci spojrzy w oczy –
znakiem, że spektakl do finału dotarł.

Ucichły kroki na zmurszałych deskach,
budkę suflera kornik przestał drążyć.
Duch w pustej sali dłużej nie zamieszkał
i nigdy więcej nie zasiadał w loży.

Dzisiaj jedynie czas odtwarza dramat,
już scenariusza nie potrafi zmienić,
na pajęczyną malowanych ścianach
światłem latarni gra w teatrze cieni.

[skaranie boskie]

Jeśli pusta widownia, to rzeczywiście dramat, ale jeśli świecą światła rampy i choć jeden został widz...
Tak, zawsze warto recytować te wiersze, choćby za widzów (słuchaczy) jeno duchy pozostały.
Wiersz dobry w formie, z wieloznaczną chyba treścią. Myślę, że nie zabraknie mu znaczeń tak długo, jak długo ktoś go będzie czytał.

[bonkreta]

Mistrzowska forma.
Czytać takie wiersze, to czysta przyjemność. Choć atrybut teatru, sceny często użyty w poezji, tutaj, w tym wykonaniu zyskuje nową jakość.

[Leon Gutner]

Sama przyjemność.

Z uszanowaniem L.G.

[tabakiera]

Czy życie bez wiary jest zawsze żałosne i źle skończone?
Z tym mogę polemizować.
Ale nie mogę odmówić utworowi kunsztu.



PS: A co tak naprawdę jest fikcją?

[abandon]

Dziękuję czytającym.

Tabakiera, a co tak na prawdę jest prawdą?