pomiędzy nocą a zakrętem

[skaranie boskie]

Pomiędzy nocą a zakrętem

Dzień się zakończył mroku szelestem,
niczym koszmarna dziura w kosmosie;
z podartych spodni wygląda przestrzeń,
płonie na pustej, deszczowej szosie.

Początek nocy karmi złudzenia -
jeszcze w nim światło drzemie gorące
i dogorywa w odgłosach przemian,
ogniami nieba, piekielne pnącze.

Żyjesz nadzieją na lepsze kiedyś,
czekasz kolejnej złudy uniesień -
jakbyś utraty zmysłów nie przeżył,
nie odbił w lustrze spojrzenia echem.

Dzień się zakończył nowym porankiem,
który po nocnych majakach kwitnie;
wabi nieznanym kolejny zakręt...
Poznasz je wkrótce ostatnim zmysłem.




Rosenheim (DE)
17 styczeń 2020



skaranie boskie

[Leon Gutner]

Niom takie wiersze to Leon poznaje wszystkimi zmysłami.

Z uznaniem L.G.

[lczerwosz]

Dzięń się zamończył porankiem. Domyślam się, ża fizycznie ta było. Tak długo, jak się czymś zajmujemy - cały dzień i cała noc - praca, to jest dzień, dzień pracy. I dopiero rano odpoczynek, koniec pracy, koniec dnia pracy. Ale przenośnia przenosi daleko w przestrzeń.
I drugie. Kontakt z daleką prestrzenią, kosmosem, może obcą cywilizacją. Kanał komunkacji. Był, aż szum. A rezultat znowu trywialny, dziura w ubraniu i samotność na mokrej szosie.
Zostaje nadzieja, tylko jeszcze jeden zakręt.

[skaranie boskie]

Ładny rozbiór, Leszku...