Rubinowa

[niepozorny]

Przypadkowe spotkanie los w trwałe zamienił.
Nić sympatii odmienność łączy nieprzerwanie.
I jeszcze nam się zdarza szczerze zarumienić,
gdy przywoła wspomnienie nasz codzienny taniec.

Idealne małżeństwo – raczej metaforą.
Konfliktów, niepowodzeń komu życie skąpi?
Kolejne, mądre głupstwa - to nasz oksymoron,
a że dodają smaku, nawet nie śmiem wątpić.

Cóż, nie brak chwil zwątpienia, zwykła kolej rzeczy,
pogodzić różne pasje niełatwo przychodzi.
Bez różnic jest nudno – trudno temu przeczyć.
Każdemu z nas w czymś innym przychodzi przewodzić.

Niezmiennie obok siebie i ten fakt wystarczał.
Momentami potrzebny własny ogląd świata.
Chociaż czas bez pytania twarze nam przymarszcza,
w bliskości punkt oparcia - nie w mądrych cytatach.

Już dojrzały owoce, własną idą drogą.
Jest pewne podobieństwo , w spojrzeniach i gestach ,
Dziwnie to przypomina naszą własną młodość
i nawet jeśli trzeba, to nie wypada besztać.

Częściej, tak bez powodu, dopada wzruszenie
wywołane muzyką, duchową potrzebą.
Z problemami najczęściej jest jak z zachmurzeniem:
z natury są przejściowe i znów czyste niebo.

[eka]

Z problemami najczęściej jest jak z zachmurzeniem:
z natury są przejściowe i znów czyste niebo.

Wartość trwałego związku jest w poezji niedoceniana, wiadomo, lirycy te ostre krawędzie, przepaście, kamienie i inne incydentalne momenty wolą czynić tematem. A tu proszę... poezja umiejętnie prowadzonego trwania we dwoje.
Warto przeczytać.
Również dla tej myśli:

(...)
w bliskości punkt oparcia - nie w mądrych cytatach.

Niech bohaterów wiersza hołubi dobra codzienność, nie lubią klęski.
Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Myślę że mimo kwestii o jakich traktuje, temat do pisania doskonały . Jak każdy, który porusza istotę człowieczego " środka "
Forma i wykonanie świetne i mimo że wiersz obszerny czytelnik Leon się nie nudził .
Brakuje mi może mocniejszej puenty ale to już narzekanie na siłę bo całość odebrałem z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[niepozorny]

eka - Szczerze czuję sie zaszczycony komentarzem. Chociaż autorowi wiersza może sie wydawać, że napisał coś co zainteresuje czytelnika, to dopiero informacja zwrotna ma wartość.

Leon Gutner - Im więcej narzekania, tym bardziej twórcza motywacja dla autora.

[EdwardSkwarcan]

Nieźle wyszło

[niepozorny]

EdwardSkwarcan - Po takiej akceptacji mogę odetchnąć z ulgą.

[skaranie boskie]

Im więcej narzekania, tym bardziej twórcza motywacja dla autora.

No to sobie ponarzekam...
Pierwsza strofa za bardo nasza. "Nam, nasz" itp...
Dalej, pod tym względem, lepiej, ale czy lepiej w ogóle?
Nie wiem, pewnie z przepracowania ta senność...
Jutro poczytam jeszcze raz.

[tetu]

Witaj autorze.
Podoba mi się wiersz. Niełatwo opowiedzieć trzynastozgłoskowcem tak piękną historię.
Rubinowe gody, stąd tytuł. Piękny czas wspólnego życia.
Jedyny zarzut jaki mam, to ten maleńki fragment

i nawet jeśli trzeba, to nie wypada besztać.

niepotrzebne "to" (myślę, że się wkradło) zaburza rytmikę.
I przytul ten przecinek dwa wersy wyżej
Poza tym bardzo zmyślnie, pozdrawiam.

[Lucile]

Wspólnie doczekać rubinowej rocznicy – 40 lat razem – to wartość sama w sobie.
Moim zdaniem, każdy temat do napisania wiersza jest dobry. A co się z nim uczyni zależy od twórcy. Wszystko w jego rękach, a raczej wrażliwości, empatii, możliwości warsztatowych oraz talencie.
Skaranie napomknął już co nieco o „mankamentach”, być może temat jeszcze rozwinie, więc ja nie będę się „wcinać”. Nawet w jednym miejscu zakłócony rytm trzynastozgłoskowca w ogóle nie przeszkadza. Może tylko ta zbędna spacja przed przecinkiem.

Po przeczytaniu wiersza nasunęło mi się podsumowanie - ROZTROPNOŚĆ, bardzo rozważnie i roztropnie jest obrać taki model życia. Może niektórzy nazwą to asekuranctwem (na starość), ja jednak tak nie myślę. Czasami życie bywa najlepszym doradcą. Wydaje się, że w tym wypadku tak jest. Pomogło wypłynąć na spokojne, przejrzyste wody. Pochwała dobrego, wiernego związku – podoba mi się, chociaż wielu powie – to takie mało poetyckie – burze, sztormy, gromy i zdrady to jest dopiero materiał!

Mądra i właściwa ROZTROPNOŚĆ, nie wyklucza miłości, przywiązania, szacunku. No, i nie byłabym sobą, gdyby nie zaczęły mi się kojarzyć z tym obrazy. Jest taki, świetnie, swobodnymi pociągnięciami pędzla namalowany obraz z połowy XVIII wieku zatytułowany „Alegoria roztropności” - nieznanego autora, być może ze szkoły bolońskiej, z kręgu Ubalda Gandolfiego.
Wprawdzie obraz nie przedstawia pary, ale na pierwszy plan wybija się postać Dobrego Doradcy (Życia?) ze znaczącymi atrybutami: księgą i siedzącą na niej sową (nie trzeba wyjaśniać czego są metaforą), łańcuchem z sercem (miłość, przywiązanie, wierność, a nawet w mitologii Egiptu stanowił symbol dobrej rady płynącej prosto z serca) oraz bardzo tajemniczy przedmiot (głowa laski?), a mianowicie triada zwierzęcych głów. Taki sam przedmiot składający się z trzech głów zwierząt zobaczyć możemy na obrazie Tycjana w National Gallery w Londynie.
A jakie to zwierzęta? Pies, wilk i lew.
I znowu trzeba odwołać się do antycznych mitologii, a także sztuki starożytnych Egipcjan. Te trzy głowy były atrybutami Serapisa – boga uzdrowień. To bardzo ważne bóstwo utożsamiane z Zeusem, Dionizosem, a nawet Asklepiosem, od którego przejął zdolność uzdrawiania. A co symbolizują? Uosabiają upływający czas i właśnie... roztropność, która odnosi się do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Pierwotnie te trzy głowy oplatał wąż, który z czasem stał się nieodłącznym atrybutem i symbolem Asklepiosa – lekarza, który wg Hipokratesa wie wszystko; co jest, co było i co będzie.

Tak sobie rozmyślam i kojarzę czytając Twój wiersz.

Przypadkowe spotkanie los w trwałe zamienił.
Nić sympatii odmienność łączy nieprzerwanie.
I jeszcze nam się zdarza szczerze zarumienić,
gdy przywoła wspomnienie nasz codzienny taniec.

Częściej, tak bez powodu, dopada wzruszenie
wywołane muzyką, duchową potrzebą.
Z problemami najczęściej jest jak z zachmurzeniem:
z natury są przejściowe i znów czyste niebo.

Podoba mi się całość, a szczególnie te wersy.
Pozdrawiam
L

[szczepantrzeszcz]

Zarąbiste.

Szczepan pod bardzo, bardzo wielkim wrażeniem.

Dwie godziny temu zanurzyłem się w świat twórczości forumowej, a tu jeden tekst bardziej ponury od drugiego. Twoja "Rubinowa" jest świeżym oddechem na wzburzonym oceanie literatury. Tu rozkład związku, tam tęsknota nieutulona, zapomnienia, zasmucenia, niespełnienia... i jeszcze z Senegalem przerżnęliśmy... aż nagle czytam tekst, w którym ktoś napisał o tym, że powszedniość jest piękna i warto dla niej żyć.

Niepozorny, dziękuję Ci z całego serca.