Past Perfect

[mirek13]

Znów ta sama droga rozkisła w roztopach.
Unia nie głasnęła jeszcze czarnoziemu.
Jest gitara na plecach, ale nie ten chłopak.
Niby ciut podobny, a nic po staremu.

Drzewa jakby wyższe, w nich ptasi festiwal.
Tylko świątek z kapliczki trochę popękany.
Pudło się rozeschło jak twarz frasobliwa

w czasie zaprzeszłym
nieco dokonanym.

To ta breja leżąca na zmęczonej drodze.
Może skrzypi gdzieś żuraw ze studzienną wodą
i na chwilę będzie trochę lepiej, młodziej
gdy zanurzę nogi w tak znajome błoto.

Jeszcze złapię a-dur, choć nic już nie stroi,
a non-iron się schowa za strzyżonym płotem.
Nie pogadam z ludźmi, nie chcą się oswoić.

Idźmy dalej świątku w tę wiosenną słotę

[Hardy]

Przyjemny, nostalgiczny wiersz, w klasycznej formie, którą lubię.
PS. Zbyt blisko siebie są "jakiś" - "jak". Może "trochę popękany"?

[mirek13]

Może i fakt, bo jak zwykle na gorąco puszczone.
Zmieniłem.

[EdwardSkwarcan]

Mnie się podoba

[mirek13]

Aa, dzięki Edwardzie.
Mnie też się trochę podoba, choć bardzo dawno już nie pisałem klasycznej poezji.
To jakby od nowa.

[Leon Gutner]

Świetny to wiersz .
Dobrze złożony temat i bardzo sprawny w formie .
Leon nie ma zastrzeżeń a czytanie dało mi sporo przyjemności .

Z uszanowaniem L.G.

[Lucile]

Świetny to wiersz .
Leon nie ma zastrzeżeń a czytanie dało mi sporo przyjemności .

Nie tylko Leon nie ma zastrzeżeń. Lucile także.
Bardo mi się podoba.
Byłoby perfekcyjnie, gdyby... no, wiesz Mirku, zawsze przecież musi być jakieś ale. Przepraszam, ale mam małego hopla na punkcie odmiany zaimka wskazującego "ta", chodzi mi o (tu z przykrością stwierdzam, że w coraz powszechniejszym użyciu, a nawet zostało dopuszczone przez niektórych bardziej liberalnych językoznawców, niestety!) stosowanie w bierniku formy narzędnika (tą), Zdecydowanie jestem przeciw dyskryminacji w liczbie pojedynczej autonomicznej, ładnej biernikowej końcówki ę, czyli - kogo, co - w tę słotę.
Chociaż "zęby mnie bolą", gdy w bierniku słyszę tą - nie reaguję, ale w poezji, i to w tak dobrym wierszu, Mirku pleassssssssssse!!!
No to sobie posyczałam, a teraz się odmeldowuję i serdeczności ślę w tę stronę, gdzie aktualnie bawisz.
L

[tabakiera]

Idźmy dalej świątku w tą wiosenną słotę

Mirku, w tę wiosenną słotę.
Wiosenną to przymiotnik, zaimek dostosowujesz do rzeczownika.

w czasie zaprzeszłym
nieco dokonanym.

Ileż tu goryczy i ironii.

Melodyjnie, prosto, smutno.
Świątek starawy, roztopy wiosenne widziane jako breja.
Nogi błotem przybrudzone, życie zapewne też.
Ale jeszcze coś w duszy skrzypi (nie tylko w kościach).

[mirek13]

Jasna cholera, a zmieniłem "tę" (choć mi pasowała), na "tą", bo tak mi się wydawało poprawnie.
Nie siliłem się Dorka na wyszukane metafory, czy porównania. Zgrane artefakty, ale czasami one wystarczą, aby oddać, co wewnątrz gra.
Za oknem syf, mokro, wiatr i piździ jak na dworcu w Kielcach. Kolejny, pusty weekend w Niemczech. Ile ich jeszcze zostało takich nijakich?
A będą lepsze?
Dawno nie sięgałem po klasyczną formę, ale mnie naszło.
Z uszanowaniem Leonie.
PS. O Lusię ujrzałem. Masz całkowitą rację. Było dobrze (tak na czuja, bo nie znam reguły), ale chciałem być świętszy od papieża i poprawiłem
Na głupotę.
Już zmieniam.

[Gloinnen]

Ładny wiersz.
Podoba mi się tak bardzo rodzimy motyw świątka - świadka naszej codzienności, upływu czasu, przemijania. To taki stały punkt odniesienia w drodze (archetyp podróży przez życie się kłania), obserwator, powiernik, drogowskaz, znajoma twarz i symbol chwilowego antraktu, zatrzymania się, zadumy.

Nie pogadam z ludźmi, nie chcą się oswoić.

No nie chcą. To już nawet nie chodzi o to, że człowiek człowiekowi wilkiem, ale o to, że jedyną czującą, empatyczną i bliską istotą dla peela w tym wierszu jest bardziej drewniany świątek niż "bliźni". Ludzie ludziom stali się po prostu niepotrzebni. Uciekają od siebie.

Pozdrawiam,

Glo.