Białe plamy

[Leon Gutner]

Niektórzy ludzie czują deszcz, inni po prostu stają się mokrzy.



To błysk tylko
lecz był chwilką co przez chwilę błyszczy
dłuższa chwila
Boże wybacz od najdłuższej chwilki
to w tym błysku czułem ciebie i jak mnie oswajasz
to w tym mgnieniu odczuwalnym jeszcze
nas doganiam

twoje usta
w moich pustkach pragnień i wymarzeń
senne oczy
w mroku nocy idą z nimi w parze
ślad na szyi obojętność tkanki szczerozłotej
i w tym wszystkim teraz gaśniesz nie wróci
z powrotem

są granice
nie wyliczę granic świadomości
przez co wzejdzie
już nie przejdziesz nic się nie da prościej
ale tylko odczuwaniem można jeszcze zdołać
wstrzymać czas co wolno stygnie

nie zatoczy koła

mówią światło
gdyby martwą chciało mieć naturę
to by było
jak ta miłość co umiera z bólem
nie wpadałabyś do oczu jak latarni gładkość
ta do której jeszcze płynę czując
że nie warto

bo w ciemności
można prościej zgubić co nie ginie
między nami
białe plamy korowody minięć
to mrugnięcie jak z oddali zachmurzony księżyc
i ta pustka co po tobie
której nie wypełnisz

[eka]

Wiele fraz można tu cytować... udany wiersz, Leo.

[mirek13]

Trochę przegadane i nieco zbyt barokowe, ale z wyrazami szacunku, Leo.
Bardzo dobry.

[Jana]

.

[Leon Gutner]

Dziękuję Ece za dobry odbiór .
Mirkowi za barokowy komplement który przypadł mi do gustu .
I Janie za koloraturowy odbiór .

Z uszanowaniem L.G.

[Lucile]

Zgadzam się z Mirkiem - barokowy, a może nawet rokokowy.
To niekoniecznie zarzut, bowiem czyta się bez znużenia. W nastrój wprowadza motto - proste, a przecież dotykające sedna sprawy.

Niektórzy ludzie czują deszcz, inni po prostu stają się mokrzy.

Wszystko zależy od nas, albo spłynie, mówiąc kolokwialnie, "jak woda po kaczce", mocząc tylko naskórek, albo przeniknie nas do głębi. A zależy to nie tylko od nas samych, ale także od "podmiotu", który skłonił nas do tych uczuć, przemyśleń i wynurzeń.
Zastanawiam się, czy powtórzenia pewnych słów, np. chwila - chwilką - chwilki, błyszczy - błysku, granice - granic itp. to celowy zabieg. Chyba tak, bowiem Leon jest zbyt wytrawnym poetą, by pozostawić to przypadkowi.
Może chodzi o podkreślenie, że nic nie jest na zawsze. i nawet po największych uniesieniach pozostanie tylko:
ślad na szyi obojętność tkanki szczerozłotej - świetna, pełna podtekstów fraza!

są granice
nie wyliczę granic świadomości
przez co wzejdzie
już nie przejdziesz nic się nie da prościej
ale tylko odczuwaniem można jeszcze zdołać
wstrzymać czas co wolno stygnie

nie zatoczy koła

A białe plamy w ciemności, to jakby rozbłyski pod zamkniętymi powiekami, kiedy zbyt długo wpatrywało się w urzekające, jasne światło. A na końcu i tak pozostajemy z pustymi dłońmi.

bo w ciemności
można prościej zgubić co nie ginie
między nami
białe plamy korowody minięć
to mrugnięcie jak z oddali zachmurzony księżyc
i ta pustka co po tobie
której nie wypełnisz

Ot, życie!

Leonie, poczytałam z przyjemnością, pozdrawiam
L

[Leon Gutner]

Droga Lu .
Z przyjemnością oddałem się czytaniu tak szczegółowej recenzji za którą ogromnie dziękuję .
I tak - wydaje nam się że wszystko jest na zawsze i wystarczy jeden dzień aby okazało się że tak nie jest.

Z podziękowaniem L.G.

[Lucile]

Z przyjemnością oddałem się czytaniu tak szczegółowej recenzji

Leonie, bardzo mnie to cieszy,
tym bardziej, że po dłuższej przerwie - mam taką nadzieję - znowu powrócę do poszerzonego komentowania "tak, po mojemu" tekstów (literackich) zamieszczanych na forum.
Nie ukrywam, tych, które zrobią na mnie wrażenie (+-). Wiem, wiem, to niesprawiedliwe, ale przynajmniej szczere.

Pozdrawiam
L

[Leon Gutner]

Lu na świecie łatwiej o szczerość niż o sprawiedliwość więc jeśli o mnie chodzi decyzję twoją doceniam .

Z uszanowaniem L.G.