Zawrócenia

[Marcin Sztelak]

Wytrawiam słowa, które nie padły
pomiędzy nami.
Pachnie banałem, tak jak czekanie
nawróceń.

Lub choćby iskry na jałową
przestrzeń – być może wzrosty
nadchodzą, jednak będąc ślepcem
błądzę wśród nienazwań.

Te wciąż pukają do okien, zarośniętych
cieniem słońca. Wieczornie gaszonego
w szklance, pustej i pełnej, zależnie
od nasyceń przedsennością.

A styk załamań i odbić coraz cieńszy,
aż do popękań raniących dłonie.
Te wciąż inne, obco brzmiące na spłowiałym
akcie.

Do spalenia, lecz ten tkwi zbyt głęboko,
nie tylko we mnie.

[Alek Osiński]

Bardzo mi się wiersz podoba. Pachnie palonymi liśćmi szałwi.
No i to poczucie wspólnoty w puencie. Budujące : )

[biegnąca po fali]

Świetny, Marcinie. Jeden z tych, których niesposób zapomnieć.

[Nula.Mychaan]

O kurcze, ale dobry
Zapadł we mnie i został